Αν αγαπάς σαν τη σιωπή,
να αγαπώ σαν την απουσία;

Προσευχη

Τα μαλλια μου στο στηθος σου
χαιδευαν την ελευθερια μου
μα εμενα μου αρκουσε
να μεινω.
Θα μεινω.
Για μια στιγμη,
για ενα φιλι στις παλαμες μου
που μοιαζει με
ευτυχισμενα δακρυα
μιας ξεπεσμενης μοναχης.
~
Καμια προσευχη
δεν την γλιτωσε
απο τοτε που επαψε
να πιστευει
σε κατι ανωτερο
απο την αδυναμια
της θελησης της.

Τα ματια του αδιαφορησαν
για εκεινα τα δακρυα που σκουπισε,
τα δαχτυλα του σωπασαν.
Δεν εχει γυρισμο η απογνωση
μονο καινουργιο προορισμο-
μια νεα, ισως, διατυπωση.
Ευηχοι, ανωριμοι κι αστειοι
ετσι τους ορισε
τους λατρεις της συνηθειας
τοσο -δεν- αντεξαν
ο,τι ωραιο επεζησε
απο τη νυχτα της θλιμμενης του γιορτης.

Στο μωβ

Ο ηλιος ειναι δικος μου αυτες τις μερες, κοιμαται χαμηλα στην μεση μου ολη μερα, και οταν ολοι νομιζουν οτι βασιλευει, ξεσκεπαζεται και πηγαινει και καθεται πισω απο κατι αραια συννεφα προς τη δυση. Απο τον πονο του σωματος μου, βουταει μεσα στο μωβ του οριζοντα. Καθε μερα. Και ξανα παλι. Μια με ζεσταινει, μια με χαιδολογαει απο μακρια. Κι ετσι ειμαι σιγουρη, οτι ολα ειναι ενταξει. 

Τους εχω πει εγω, δεν θα φοβαμαι αλλο. Μονο ο φοβος μου με τρομαζει, και λιγο οι αραχνες. Α ναι, και καμια φορα οταν λενε οι εφιαλτες μου οτι θα μου κοψουν τα μαλλια τοσο κοντα με ενα μαχαιρι, που θα κρυωνει ο λαιμος μου. Σιχαινομαι να κρυωνει ο λαιμος μου, προτιμω να μυριζει σαν εμενα και να υποδεχεται μικρουλικα "αχ". Δεν θελω να παω αλλου, κραταω τα μαλλια μου -που τα εσωσα μετα απο τη μαχη- κ τη γλωσσα μου, τα πηγαινοφερνω και καμια φορα τα κοιταζω στοργικα μη μου χτυπησαν, ετσι οπως επιπλεουν μεσα στα χερια μου. Θελω να μεινω εδω, θελω να μεινω. Γιατι ολα τα υπολοιπα, ειναι τοσο απαισια και σκοτεινα, που ελπιζω οτι καποτε θα ξεσπασουν λιγη ομορφια. 

Μα ειναι αστειο, αληθεια, να αισιοδοξω μεσα σε νυχτες παροξυσμου, ειναι αστειο να αισιοδοξω γενικα, μου θυμιζω καρικατουρα, χαρουμενα μπλε στρουμφακια που χορευουν γυρω απο μανιταρια λες και ο κοσμος τους θα σωθει απο την βροχη που ερχεται, με τον χορο. Μα μετα μ'αγαπαω λιγακι, κι υστερα μ'ενοχλω, κι ενοχλω κι ολους εκεινους, εκεινους, εσας που κοιτατε. Κι ειναι αστειο ξανα. Αλλα δεν με νοιαζει. 

Εγω θα γυρναω ετουτη την χρονια, πινοντας τζιν με μπολικα παγακια, και θα σχεδιαζω μουτζουρες στο μικρο μπλοκακι που δεν βγαινει πια απο την τσαντα μου, και θα χορευω, κι επειτα θα κλαιω, κι υστερα θα γινομαι υπερφιαλη, κι υστερα θα μιλαω και θα αγαπαω σαν μωρο, και μετα θα αγνοω οπως ο χειροτερος ανθρωπος. Αργοτερα μπορει να ανοιξω μια αγκαλια  για να φωλιασουν ξανα οι φοβοι μου, να μην τρομαζουν κι εκεινοι. ( Η αληθεια ειναι οτι καμια φορα τους λυπαμαι, γιατι αν φυγουν απο μενα, πού θα βρουν αλλον να τρομαζουν; Κι ετσι συμπεραινω πως αρχιζω δειλα δειλα να τους εκτιμαω κι εκεινους.) Και λεω να συνεχισω να κοιμαμαι μπρουμυτα, για να μην θυσιασω την αθωοτητα μου. Επισης, ισως να αξιζει τον κοπο να προσπαθησω να γραψω κατι αξιολογο. Αλλα δεν βαριεσαι. Τα αλλα θα τα καταφερω, τωρα γυρισα, ειμαι εδω. Και το τριτο χερι μου, που δεν κραταει καρδιες και τριχες, ανοιχτο και περιμενει... 

Καληνυχτα...

Nα γυρνας μεθυσμενη και να μη σε νοιαζει,  να νιωθεις ερωτευμενη και να μην το αναγνωριζεις-ακομα ενα σημαδι της αγνοιας σου- μπορει και με την ιδια την ζωη, που ισως και να σε ξεγελαει, να χαμογελας, να τραγουδας, να εισαι εκει, μα κανεις να μην σε ξερει, κι ακομα εκεινοι που νομιζουν πως σε ξερουν να μπερδευονται, να εισαι ενοχλητικα εσυ, ενοχλητικα δικη σου, βαρετα σιωπηλη και ησυχη μεσα σε ολα τα αλλα, να μη σε νοιαζει, να μη σε νοιαζει τιποτα. Φτανει μονο εκεινο...
Κι επειτα να κοιμασαι και να ξυπνας μεσα στον πανικο, χωρις να φοβασαι, γιατι το αλκοολ ηταν πιο δυνατο απο ολα τα αλλα -αγαπημενο μου οινοπνευμα- και εκεινη η μονη αναγκη να γραψεις, να λυτρωνει καλυτερα απο εναν αντρα που κοιμαται διπλα σου στο κρεβατι, χωρις ποτε να μαθει τι εκανες αφου αποκοιμηθηκε, και να λες στον εαυτο σου:
Κοιμησου μωρο μου, ποτε κανεις δεν θα σε καταλαβει, δυο μας μειναμε κ αποψε, κοιμηθηκαν ολοι...
Καληνυχτα...

In the children's room

I’ve got a doll

that wakes me up at night

and holds her eyes still in day.

She reaches for a sea wall

in a room of blue and white,

even when the puppets say “she’s just a doll.”

But when the rainfall

gives me a fright

she says “Don’t worry; I will make your day!”

I get up, I grab my ball,

start looking for the knight,

a husband for my doll.

And then the cat meows to call

my mum.  She comes flying on a kite

and sings: “let’s waste another day!”

“No, mum, I know for good you’re gone,

but now, it’s alright

I’ve got a lover for my doll

and games to spend my day.”  

                  

               Στο δεντρο που στεκει μονο του στο πουθενα και  

στα ταξιδια μας, που μολις αρχισαν...

Ειναι κατι μερες τωρα, που το σωμα αποφασιζει να παει περιπατο, δεν ακολουθει, απο την κουραση δεν υπακουει σε καμια εντολη του εγκεφαλου. Χανομαι μεσα σε χαρτια, ο υπολογιστης δουλευει ασταματητα, ψαχνω, διαβαζω, και μετα τα παραταω και ζηταω λιγη επικοινωνια, να νιωσω οτι μπορω να μιλησω, εκτος απο το να γραφω. Επειτα τιποτα, μονο μουσικη, σβηνω τα φωτα και τυλιγομαι σαν εμβρυο στο πατωμα και τραγουδαω. Ξανα ανοιχτα τα φωτα, το μπανιο εχει ενα εκνευριστικο ανεμιστηρακι και παντα το ξεχναω ανοιχτο, κ ολο βριζω που το ακουω, αλλα βαριεμαι να παω να το κλεισω. Κι ετσι ακουω συνεχεια εναν ανοητο ηχο μεσα στο κεφαλι μου. Μετα βιβλια, ολα σε γλωσσα που νομιζω οτι ξερω, μα τελικα πολλες φορες νομιζω οτι δεν ξερω, διαβαζω, ξανα και ξανα. Και δεν ξερω που να αφοσιωθω, τι να θαυμασω περισσοτερο. Την δυναμη που εχει μια αλλη γλωσσα να εκφραζει με τοσο διαφορετικο τροπο νοηματα που ηχουν ξεκαθαρα μεσα στην ψυχοσυνθεση μας; Την ικανοτητα μας να κατανοουμε αλλες γλωσσες; Την σοφια των κειμενων που διαβαζω;
 Κι ετσι η μια σκεψη διαδεχεται την αλλη, κι εκει που κραταω το μολυβι με τα δοντια και ξυνω το κεφαλι μου, χανεται το βλεμμα μου στην καφε μοκετα του τοιχου που λειτουργει σαν πινακας ανακοινωσεων (ασχημη μοκετα, πρεπει να με πιστεψετε). Χανεται, κι απο τις εργασιες για την ψυχοσυνθεση του Καφκα, και την καθοριστικη σημασια του χρονου στα εργα της Γουλφ, μενω να σκεφτομαι οτι τρεις μηνες μακρια απο ολους, ηταν το καλυτερο δωρο που θα μπορουσα να κανω στον εαυτο μου.
 Η αποφαση να αποχωριστω καθετι οικειο, με πεταξε στο κενο και με αναγκασε να διαμορφωθω ξανα. Να δω τι φτανει και τι οχι. Τι με οριζει, τι με υποχρεωνει να ειμαι οπως ειμαι, τι θελω, τι απαιτω, και τι δεν θα παραχωρησω ξανα. Η αποτομη απομονωση, η επιλογη να μενεις παρατηρητης των ανθρωπων, συνειδητα ή ασυνειδητα, σε καθοριζει σαν ανθρωπο. Μαθαινεις να επιλεγεις, αποφασιζεις τι θα ζησεις και πώς. Κι ειναι σημαντικο, γιατι αποφευγεις τις εκπτωσεις. Μηνυματα μεσα στη νυχτα, ελεγαν να μην τιμωρω τον εαυτο μου, να μην τον υποτιμω, να μην τον κουραζω. Κι ειναι αστειο, ποση αληθεια κρυβοταν πισω απο αυτα, και ποσο καλοδεχουμενη και βασανιστικη, ειναι ακριβως αυτη η αληθεια.
 Κι ετσι προηγηθηκαν και ακολουθησαν γνωριμιες απο την αρχη, με ανθρωπους που πιθανοτατα δεν θα δω ποτε ξανα, ματια που προσφεραν πάρα πολλα, και αλλα που δεν ειχαν καμια σημασια για μενα, κουβεντες που ειπωθηκαν απλα για να γεμισουν τα κενα, και αλλες στιγμες σιωπης, που γεμισαν το μυαλο μου με τοση μουσικη που ξεχειλιζε αναγκαστικα απο μεσα μου.
 Σημασια δεν εχει το ταξιδι, ουτε η επιστροφη, ουτε η Ιθακη, ουτε ποιους θα συναντησεις πριν, μετα ή κατα τη διαρκεια. Καθενας μπορει συνειδητα ή μη να προσφερει και να αποκομισει κατι. Οποιος κι αν ειναι, οπου κι αν βρισκεται. Σημασια, εχει πώς απορροφησες και πως εκφραζεις στο υπολοιπο της καθημερινοτητας, οσα ανταλλαχθηκαν.
 Καταφερα διαφορα σ'αυτην την φυγη, να βαζω τον εαυτο μου για υπνο μοναχη μου, ψιθυριζοντας του γλυκολογα, να μεθαω τοσο που να παραμιλαω στα αγγλικα, ή να αγκαλιαζω ανθρωπους που ποτε δεν θα γνωριζα αν δεν ηταν ετσι η κατασταση. Καταφερα να νιωσω μικρη, πολυ μικρη μπροστα στη σοφια ανθρωπων νεοτερων απο μενα, να γνωρισω προσωπικοτητες βγαλμενες απο τα πιο σουρεαλ εργα τεχνης ή καλυτερα απο φαντασιωσεις τελειωμενων ψυχοπαθων, καταφερα να χαζευω τον ουρανο ξαπλωμενη πανω σε φυλλα καφεκοκκινα, γελωντας υστερικα απο ανακουφιση κι ελευθερια. Καταφερα τελος, να πω οτι ειμαι εγω, και να αποκτησω δυναμεις για να απομακρυνθω απο πραγματα που τελειωσαν. Α ναι, και να δω, πώς καμια φορα, τα πραγματα ειναι τοσο απλα που δολοφονουν την νοημοσυνη. Απο την μερα που πατησα το ποδι μου σ'αυτον τον τοπο, τριγυριζει μια φραση στο μυαλο μου, απο ενα παιδικο βιβλιο που διαβαζα παλια... "Να αγαπας τον ανθρωπο. Ο ανθρωπος εισαι εσυ."
 Κι αφου εγω ειμαι απο μονη μου περιπου τεσσερις διαφορετικοι ανθρωποι, κι αφου γνωρισα και δεν γνωρισα ανθρωπους που δεν θα ξαναδω ποτε, κατεληξα πως συμφωνω απολυτα με το ρητο. Και θα επρεπε, εγω τωρα, θα επρεπε να ειμαι εξω, να γινομαι συναισθηματικη, να δακρυζω για τον αποχωρισμο, να αγχωνομαι για την επιστροφη. Αλλα τελικα, πηρα εκεινα που επρεπε, η ισορροπια διατηρειται καλα προστατευμενη μεσα μου, για την ακριβεια την διατηρω και την προστατευω εγω. Καιρος να επιστρεφω στον τοπο "που εζησα την φυγη", γνωριζοντας πολυ, παρα πολυ καλα, πως αυτο, ηταν μονο η αρχη.


Φωτογραφια: Αννα