In the children's room

I’ve got a doll

that wakes me up at night

and holds her eyes still in day.

She reaches for a sea wall

in a room of blue and white,

even when the puppets say “she’s just a doll.”

But when the rainfall

gives me a fright

she says “Don’t worry; I will make your day!”

I get up, I grab my ball,

start looking for the knight,

a husband for my doll.

And then the cat meows to call

my mum.  She comes flying on a kite

and sings: “let’s waste another day!”

“No, mum, I know for good you’re gone,

but now, it’s alright

I’ve got a lover for my doll

and games to spend my day.”  

                  

               Στο δεντρο που στεκει μονο του στο πουθενα και  

στα ταξιδια μας, που μολις αρχισαν...

Ειναι κατι μερες τωρα, που το σωμα αποφασιζει να παει περιπατο, δεν ακολουθει, απο την κουραση δεν υπακουει σε καμια εντολη του εγκεφαλου. Χανομαι μεσα σε χαρτια, ο υπολογιστης δουλευει ασταματητα, ψαχνω, διαβαζω, και μετα τα παραταω και ζηταω λιγη επικοινωνια, να νιωσω οτι μπορω να μιλησω, εκτος απο το να γραφω. Επειτα τιποτα, μονο μουσικη, σβηνω τα φωτα και τυλιγομαι σαν εμβρυο στο πατωμα και τραγουδαω. Ξανα ανοιχτα τα φωτα, το μπανιο εχει ενα εκνευριστικο ανεμιστηρακι και παντα το ξεχναω ανοιχτο, κ ολο βριζω που το ακουω, αλλα βαριεμαι να παω να το κλεισω. Κι ετσι ακουω συνεχεια εναν ανοητο ηχο μεσα στο κεφαλι μου. Μετα βιβλια, ολα σε γλωσσα που νομιζω οτι ξερω, μα τελικα πολλες φορες νομιζω οτι δεν ξερω, διαβαζω, ξανα και ξανα. Και δεν ξερω που να αφοσιωθω, τι να θαυμασω περισσοτερο. Την δυναμη που εχει μια αλλη γλωσσα να εκφραζει με τοσο διαφορετικο τροπο νοηματα που ηχουν ξεκαθαρα μεσα στην ψυχοσυνθεση μας; Την ικανοτητα μας να κατανοουμε αλλες γλωσσες; Την σοφια των κειμενων που διαβαζω;
 Κι ετσι η μια σκεψη διαδεχεται την αλλη, κι εκει που κραταω το μολυβι με τα δοντια και ξυνω το κεφαλι μου, χανεται το βλεμμα μου στην καφε μοκετα του τοιχου που λειτουργει σαν πινακας ανακοινωσεων (ασχημη μοκετα, πρεπει να με πιστεψετε). Χανεται, κι απο τις εργασιες για την ψυχοσυνθεση του Καφκα, και την καθοριστικη σημασια του χρονου στα εργα της Γουλφ, μενω να σκεφτομαι οτι τρεις μηνες μακρια απο ολους, ηταν το καλυτερο δωρο που θα μπορουσα να κανω στον εαυτο μου.
 Η αποφαση να αποχωριστω καθετι οικειο, με πεταξε στο κενο και με αναγκασε να διαμορφωθω ξανα. Να δω τι φτανει και τι οχι. Τι με οριζει, τι με υποχρεωνει να ειμαι οπως ειμαι, τι θελω, τι απαιτω, και τι δεν θα παραχωρησω ξανα. Η αποτομη απομονωση, η επιλογη να μενεις παρατηρητης των ανθρωπων, συνειδητα ή ασυνειδητα, σε καθοριζει σαν ανθρωπο. Μαθαινεις να επιλεγεις, αποφασιζεις τι θα ζησεις και πώς. Κι ειναι σημαντικο, γιατι αποφευγεις τις εκπτωσεις. Μηνυματα μεσα στη νυχτα, ελεγαν να μην τιμωρω τον εαυτο μου, να μην τον υποτιμω, να μην τον κουραζω. Κι ειναι αστειο, ποση αληθεια κρυβοταν πισω απο αυτα, και ποσο καλοδεχουμενη και βασανιστικη, ειναι ακριβως αυτη η αληθεια.
 Κι ετσι προηγηθηκαν και ακολουθησαν γνωριμιες απο την αρχη, με ανθρωπους που πιθανοτατα δεν θα δω ποτε ξανα, ματια που προσφεραν πάρα πολλα, και αλλα που δεν ειχαν καμια σημασια για μενα, κουβεντες που ειπωθηκαν απλα για να γεμισουν τα κενα, και αλλες στιγμες σιωπης, που γεμισαν το μυαλο μου με τοση μουσικη που ξεχειλιζε αναγκαστικα απο μεσα μου.
 Σημασια δεν εχει το ταξιδι, ουτε η επιστροφη, ουτε η Ιθακη, ουτε ποιους θα συναντησεις πριν, μετα ή κατα τη διαρκεια. Καθενας μπορει συνειδητα ή μη να προσφερει και να αποκομισει κατι. Οποιος κι αν ειναι, οπου κι αν βρισκεται. Σημασια, εχει πώς απορροφησες και πως εκφραζεις στο υπολοιπο της καθημερινοτητας, οσα ανταλλαχθηκαν.
 Καταφερα διαφορα σ'αυτην την φυγη, να βαζω τον εαυτο μου για υπνο μοναχη μου, ψιθυριζοντας του γλυκολογα, να μεθαω τοσο που να παραμιλαω στα αγγλικα, ή να αγκαλιαζω ανθρωπους που ποτε δεν θα γνωριζα αν δεν ηταν ετσι η κατασταση. Καταφερα να νιωσω μικρη, πολυ μικρη μπροστα στη σοφια ανθρωπων νεοτερων απο μενα, να γνωρισω προσωπικοτητες βγαλμενες απο τα πιο σουρεαλ εργα τεχνης ή καλυτερα απο φαντασιωσεις τελειωμενων ψυχοπαθων, καταφερα να χαζευω τον ουρανο ξαπλωμενη πανω σε φυλλα καφεκοκκινα, γελωντας υστερικα απο ανακουφιση κι ελευθερια. Καταφερα τελος, να πω οτι ειμαι εγω, και να αποκτησω δυναμεις για να απομακρυνθω απο πραγματα που τελειωσαν. Α ναι, και να δω, πώς καμια φορα, τα πραγματα ειναι τοσο απλα που δολοφονουν την νοημοσυνη. Απο την μερα που πατησα το ποδι μου σ'αυτον τον τοπο, τριγυριζει μια φραση στο μυαλο μου, απο ενα παιδικο βιβλιο που διαβαζα παλια... "Να αγαπας τον ανθρωπο. Ο ανθρωπος εισαι εσυ."
 Κι αφου εγω ειμαι απο μονη μου περιπου τεσσερις διαφορετικοι ανθρωποι, κι αφου γνωρισα και δεν γνωρισα ανθρωπους που δεν θα ξαναδω ποτε, κατεληξα πως συμφωνω απολυτα με το ρητο. Και θα επρεπε, εγω τωρα, θα επρεπε να ειμαι εξω, να γινομαι συναισθηματικη, να δακρυζω για τον αποχωρισμο, να αγχωνομαι για την επιστροφη. Αλλα τελικα, πηρα εκεινα που επρεπε, η ισορροπια διατηρειται καλα προστατευμενη μεσα μου, για την ακριβεια την διατηρω και την προστατευω εγω. Καιρος να επιστρεφω στον τοπο "που εζησα την φυγη", γνωριζοντας πολυ, παρα πολυ καλα, πως αυτο, ηταν μονο η αρχη.


Φωτογραφια: Αννα