Μικρό αστικό ημερολόγιο από την ανάποδη...

Στην Πιε, που μου θύμισε και στους
υπόλοιπους που τους θυμάμαι...

Οι φίλοι μου μου στέλνουν ακόμα ραβασάκια την άνοιξη. Από εκείνα που πονάνε, που λένε «θυμάσαι;». Από εκείνα που όταν απαντάς «θυμάμαι», ξεδιπλώνεται μπροστά σου ένα σύμπαν…

Οι πρώτες φράουλες στο μπαλκόνι, μαζί με έναν κουβά παγωτό και τα πρώτα βερίκοκα, τα λικέρ και το κρασί σε άλλο μπαλκόνι, το παράθυρο που έμενε ανοιχτό μέχρι να πέσεις για ύπνο ξημερώματα και έφερνε τη μυρωδιά από φρεσκοψημένο ψωμί. Από εκείνα που θυμίζουν την πλακόστρωτη κατηφόρα με τα γιασεμιά και την πέτρινη εκκλησία και σε κάθε γωνιά να αλλάζει και ο ήχος και τα αρώματα.

Εκείνα τα ραβασάκια θυμίζουν τρεχάλες μέσα στα σπίτια και αγκαλιές τεράστιες και τηλέφωνα αργά μέσα στην νύχτα που δεν χρειαζόταν τίποτα άλλο από ένα «να έρθω;» «έλα!»… Και οι βόλτες με φτηνό αλκοόλ και καφέ και το ατέλειωτο περπάτημα που σε έβγαζε πότε στην παραλία και πότε στα κάστρα να κοιτάς το χάος της πόλης που έσβηνε. Και τα άλλα βράδια που απλά δεν γινόταν να επιστρέψεις σπίτι γιατί η πόλη ήταν μια αγκαλιά και οι άνθρωπο όμορφοι, θεέ μου τόσο όμορφοι και οι φίλοι ομορφότεροι.

Και λείπουν αυτά και όλοι μοιραστήκαμε σε πόλεις που μοιάζουν οικείες από όταν ήμασταν παιδιά αλλά δεν είναι ακριβώς δικές μας. Και οι φίλοι μας έγιναν αραιά τηλέφωνα που πάντα ξεκινούν με ένα «πού είσαι; Σε έχασα…» και κλείνουν με ένα «μου λείπετε όλοι…» Και τα κενάκια αυτά τα μικρούλια δεν γεμίζουν γιατί στην πραγματικότητα ήταν όλη μας η ζωή. Όχι η πόλη, μα αυτή η τεράστια αγκαλιά που μας έδειξε να ζούμε κάτι παραπάνω.

Οι μέρες αυτές λοιπόν πάντα θα μυρίζουν άνοιξη και θα έχουν τα χρώματα από τα μαλλιά των ανθρώπων μας και άρωμα από τα σπίτια τους που ήταν πάντα ανοιχτά να μας χωράνε μέσα ξυπόλητους κι ευτυχισμένους. 

Γιατί κάπου συμβαίνει το ίδιο...
http://www.lifo.gr/lifoland/you-send-it/25066