Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2014

Η προσμονή μιας κάποιας Πηνελόπης


Θα ξυπνάς σε μαύρα στρώματα που τρέφαν
τις ελπίδες ένα βράδυ μοναχά
για να ζήσουν ίσως ένα πρωινό
ανυπάκουες, φρούδες, πένθιμες.

Του εκείνου τότε πίστεψες τα λόγια
κι ο εκείνος ήταν ένας και μοιραίος
φοβισμένος τότε άντρας και φαντάσου
ο πατέρας, φίλος, άντρας, αδερφός.

Και λοιπόν, πιστή εσύ η Πηνελόπη
θα κεντάς, θα στέργεις μαύρη κι ακριβή
τα μικρά σου όχι, λίγα και φτωχά σου ναι
θα σωπαίνεις πρώτη, δεύτερη θα ζεις.

Και θα γράφεις λέξεις πάνω σε χαρτί
να προσμένεις κάποια δήθεν σωτηρία
από αυτούς που χρόνια τώρα καρτερείς
ανυφάντρα μοίρας, κάλπικης ζωής.


(Από την ποιητική συλλογή Φως Αμάραντο)