Τον τόπο που
ζεις, τον αγαπάς εκτός από άλλους ευφάνταστους λόγους, για τους ανθρώπους του.
Αυτοί είναι που σε κάνουν να θες να ζεις εκεί ή να γυρνάς εκεί. Υπάρχει όμως κι
εκείνη η περίπτωση να αγαπάς τον τόπο σου επειδή λαχταράς να τον δείχνεις στους φίλους που έρχονται από μακριά.
Και πρέπει να καταβάλλεις προσπάθεια για να τους δείξεις πως έχεις μια κάποια
ζωή, και πως συχνάζεις σε κάποια μαγαζιά και πως ετούτη την παραλία την έχεις περπατήσει
στο μήκος της αμέτρητες φορές. Και τώρα θέλεις να την περπατήσεις μαζί τους,
για να δουν πώς είναι εδώ που ζεις.
Έχω τρεις
φίλες, διασκορπισμένες στην ίδια χώρα. Έχω την ευλογία να έχω τρεις φίλες που
μπορώ να τις πάρω τηλέφωνο οποιαδήποτε στιγμή της μέρας και να τους πω
οτιδήποτε. Και να ξέρω πως θα χαρούν όταν χαίρομαι και θα με παρηγορήσουν σαν
να άνοιγαν την αγκαλιά τους όταν το θέλω. Μα έχω την δυστυχία να απουσιάζω από
την καθημερινότητά τους. Έχω την ευλογία να θέλω να δείξω σε τρεις δικούς μου
ανθρώπους τον τόπο που ζω, χώρια τους πια. Και να με κάνουν να τον αγαπώ και να
θέλω να τον γνωρίσω καλύτερα, για να μπορούν τις επόμενες φορές που θα έρθουν,
να τον νιώσουν πιο κοντά τους. Τα κοινά σημεία αναφοράς βρίσκονται σε ένα
κοντινό και θολό παρελθόν. Και πρέπει να ξέρεις να διαμορφώσεις τα καινούργια.
Διατηρείται
μόνο ένα κοινό σημείο. Η μοιρασμένη ευτυχία. Που όσο κι αν εξελίσσεται καθεμιά
από εμάς, μπορούν οι υπόλοιπες να καμαρώνουν σαν να είναι δική τους εξέλιξη. Κι
αυτό κάνει κύκλους και αλυσίδες και προχωράει. Από την άλλη, λείπουν τα πρόσωπα
που πλαισιώνουν την καθεμία ξεχωριστά, είναι άγνωστα. Αλλά υπάρχει εκείνη η
καλά φυλαγμένη οικειότητα που καθησυχάζει και όλα τα κάνει λίγο πιο υποφερτά.
Το κείμενο
αυτό δεν αφορά ίσως κανέναν, εκτός από εμάς τις τέσσερις. Ξέρω πως πιθανότατα
είναι αδιάφορο. Αλλά πρόκειται για τρεις υπέροχες γυναίκες, που χαρακτηρίζονται
από τρεις απλές λέξεις: «Οι φίλες μου». Και στον μικρόκοσμο του καθενός, είναι
αυτού του είδους οι άνθρωποι που έχουν σημασία, έστω κι αν απέχουν μια ολόκληρη
ζωή.
