Να έχεις κάποιον. Κάποιον να αγαπάς. Κάποιον που να
εμφανίζεται μέσα απ’ τους πιο φρικτούς εφιάλτες, να τους ησυχάζει και να σε
νανουρίζει. Κάποιον να θαυμάζεις, κάποιον να αγαπάς, κάποιον που να μην χωράει
σε στίχους ποιήματος, κάποιον που να θυμίζει το ίδιο το ποίημα που θα’ θελες να
γράψεις, αλλά δεν βρίσκεις λέξεις. Κάποιον που στα πιο άγρια νυχτέρια σε
καθησυχάζει πως όπου να ‘ναι φτάνει η ανατολή. Κάποιον που δεν σταματά να σε
φροντίζει και που θες μόνο να νοιάζεσαι. Κάποιον να του σκουπίζεις τα μάτια αν
κλαίει, και να γελάτε σαν παιδιά. Κάποιον να ξέρει ποια είναι η αγαπημένη σου
ώρα μες στην μέρα και να ανυπομονεί εκείνος πιο πολύ. Κάποιον που δεν
χρειάζεται να του μιλήσεις. Να του φτάνει το βλέμμα ή η σιωπή. Να έχεις κάποιον.
Κάποιον που να του αρέσει να σ’ αγαπάει. Κάποιον που να τον αγαπάς πάντα. Να έχεις
κάποιον, κάποιον να αγαπάς.
