Εργασια.

 Καθε φορα που αναγκαζομαι να συμβιβαστω με τα δεδομενα τους νομιζω οτι κοβεται ενα κομματι μου κ πεφτω σε ατελειωτη θλιψη. Τοσο που φοβαμαι οτι δειχνω περα για περα αντιπαθητικη και περιεργη. Ο παραδεισος της μπυρας, κιλα, ατελειωτα κιλα αλκοολ  κι εγω σαν σαρανταποδαρουσα τρομαγμενη αναμεσα τους να περιφερομαι ετοιμη να το πουλησω σε πελατες.
 Δεν θα μαθω ποτε να αδιαφορω για το πως κοιτανε ολοι αυτοι ουτε θα καταφερω ποτε να προσποιηθω οτι δεν με νοιαζει. Σιχαινομαι τις γλοιωδεις φατσες τους, κι ενοχλουμαι που τους εχω αναγκη, αλλα φανταζομαι οτι ετσι θα γινεται απο 'δω κ περα. Εγω θα πουλαω κι αυτοι θα αγοραζουν για να μπορω να αγοραζω κατι αλλο μετα. Δες με πως καταντησα. Δεν θα επρεπε ομως να ειναι ετσι. Εγω δηλαδη δεν θα επρεπε να βρισκομαι εκει. Εγω θα επρεπε να τριγυριζω καπου  αλλου και να γραφω ερωτικα ποιηματα, απεγνωσμενα ποηματα, και μερικα απο εκεινα τα παραμυθια που μου μιλησαν τα δεντρα.
 Δεν ειμαι εγω γι'αυτους μα δεν γινεται αλλιως, το ξερω, και το ξερεις κι εσυ. Εγω ηθελα μια γωνια για να γραφω ποιηματα πισω απο τον παγκο κ μετα να τους τα μοιραζω μαζι με τα ανοητα αυτα χαρτακια που προστατευουν τα τραπεζια απο την υγρασια και ποτε δεν εμαθα να ξεχωριζω πως τα λενε. Να πινουν μπυρα, και να διασκεδαζουν την πλουσια ανοησια τους. Φουκαραδες, δεν εμαθαν ποτε οτι η μυρωδια της μπυρας απαιτει μοναξια για να γινει ενα με το αιμα μας. Ουτε θα μαθουν πως και η ποιηση απαιτει μοναξια και αληθεια για να γινει κατανοητη.
 Αληθεια, σκεφτηκες ποτε ποση ποιηση χρειαστηκε για να καταλαβουμε την ειλικρινια που εχουμε αναγκη στη μοναξια μας; Και ποτε εμαθες να την χρειαζεσαι πιο πολυ απο τη μυρωδια ενος σωματος;
 Ανοησιες λεω παλι, αυτο που εχει σημασια ειναι οτι εγω θα παραμεινω εκει κι αυτοι θα συνεχισουν να ειναι ιδιοι. Τουλαχιστον μπορει να αφιερωσω κανενα ποιημα στην ευθυμη μιζερια τους.

Κι ολα τα λαθη σωπασαν μες στου νερου τη ληθη...

Ατιτλο

Εχω
εναν θανατο
σακατη
να τριγυρναει
τις νυχτες
και να ζηταει
εμενα
ή την ψυχη μου
μα δεν ξερω
αν ειναι
προτιμοτερο
να πεθανω
η να παψω
να ζω
μαζι σου
ετσι
οπως καταντησα
ανοητη
λειψη
νεκροτερη
των νεκρων
και πιο απυθμενη
απ'τους βυθους
των πνιγμενων
στην προσμονη
ματιων σου.

Και καπως ετσι...

Τριχες μωρο μου.
Εγω θα αγωνιω
απο εγωισμο
και πληγωμενο ερωτα
κι εσυ
θα σπαταλας το χρονο μας
εκει που τον παρατησες.
Ειναι ωραια
να μη σε ξερω
αιωρουμενη
τυφλη
στο τιποτα
που ξεχασες.
Αιωνια φοβισμενος
Αιωνια νεκρος
πιο ξενος απο σενα
που τιποτα δεν εμαθες
και τιποτα δεν κρατησες.
Μοναχα στερεψες
ο,τι απεμεινε
απο εκεινα
που φυλαγα για σενα.