Ο συμβιβασμος ερχεται
διπλα στο μαξιλαρι
ενω στεγνωνει το σπερμα μιας φαντασιας.
Δεν χρειαζεται η πραγματικοτητα
οταν ξερεις πως τα βραδια
δεν εχεις να περιμενεις τιποτα.
Κι ολη η ζωη που ξυπναει αναμεσα στα ποδια
ξερει. Ξερει καλα
οτι χάρες στην αλήθεια δεν προσφερει,
σαν τοτε που προσποιουταν
πως κοιμοταν ενω εκλαιγε με αναφιλητα.
Ξερω πια. Ετσι θα ειναι.
Η βουτια στις ραγες ενος τρενου
Η φωτια εξω απο το παραθυρο
Τα λουλουδια που στεγνωνουν στο τραπεζι
δεμενα με μια κορδελα, ολα.
Θα γλεντανε με το τιποτα.
Με το τιποτα που καρφωνει τον συμβιβασμο
με την φαντασια που δεν ηρθε ποτε
με την αληθεια που ψεματα δεν εμαθε να λεει
με τη ζωη που ειναι εδω
μα δεν την πηρανε χαμπαρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου