Αν είναι λοιπόν να πενθήσω

Για τους έρωτες που έθαψα

Θα το κάνω ευχαρίστως

Με την ίδια υπομονή που ευχόμουν

Να κοιμηθεί η θλίψη μου.

Κάθε βράδυ θα πλαγιάζω

δίπλα σε κάποιο σώμα ξένο

διάτρητη από την ανάγκη

να νιώσω την φορμόλη της ανάσας του

να με καθησυχάζει.

Μόνο που δεν ξέρω πώς

Να διώξω εκείνες τις ενοχές

Για το πιστόλι

Που κουρνιάζει στο μαξιλάρι μου.