Ειμαι μακρια από την πολη αυτή τη φορα, την βλεπω από αποσταση,
την κραταω σε αποσταση, είναι θεμα επιβιωσης και για τις δυο μας. Την πλησιαζω μια
δυο φορες την εβδομαδα για να μην ξεχναω που βρισκομαι. Ανοιγω την πορτα και
δεν ξεχυνεται κανενας κοσμος γυρω μου, πλακακια, τσιμεντο, χωμα, δεντρα,
φραχτης. Ο κοσμος οριζεται από φραχτες, συρματινους κ ασχημους. Να ξερουμε που
ανηκουμε, να ξερουν οι αλλοι που ανηκουμε.
Ανηκουμε σε ορια, κανεις δεν τα ξεπερναει κι οσοι πατανε
περα από την γραμμη χανουν το παιχνιδι. Ανηκουμε σε πατεραδες, σε μαναδες, σε
αδερφια, σε πιεστικους συγγενεις, σε γατες και σκυλους που υιοθετησαμε, στα
φιδια που σερνονται παραεξω και τα φοβομαστε, σε αγαπες από συνηθεια, σε
εραστες που μας ξεχασαν, σε αντρες που δεν κοιμηθηκαν στο ιδιο κρεβατι πανω από
μερικα βραδια. Ανηκουμε σε αλλα μεθυσμενα βραδια που παρακαλεσαμε για ένα φιλι,
σε ανθρωπους που πια δεν καταλαβαινουμε, σε λογια που θελουμε να ακουσουμε, σε
καταπιεστικους συντροφους, σε ηλιθιες απαιτησεις «ειμαστε ένα». Ανηκουμε σε
ο,τι θα θελαμε να εχουμε αλλα δεν ειχαμε ποτε.
Σ’εκεινη την θλιμμενη εφηβεια, στο χαμογελο που δεν βγαινει από
τα χειλη, στο «ευχαριστω» που δεν ακουστηκε, στα φοβισμενα παιδικα πρωινα που
κανουμε πως τα ξεχασαμε, στα δακρυα που παλεψαμε να κρυψουμε, στους αρρωστημενους
ψιθυρους που ακουγονται χρονια στα αυτια κάθε βραδυ. Στην προσπαθεια να ειμαστε
αυτό που ονειρευτηκαμε, στην ελπιδα πως αυτή την φορα τα πραγματα θα πανε
καλυτερα.
Μεσα στα ορια, δεν ξερουμε σιγουρα τι θυμομαστε. Κι αυτά που
παλευουμε να θυμομαστε, συνηθως τα εχουμε κατασκευασει. Στεγες πανω από τα κεφαλια
μας, να μας φυλανε από την καταιγιδα. Κάθε απογευμα ή νωρις το βραδυ βρεχει, εδω
κ μερες. Ξεπλενει ο ουρανος ο,τι προλαβαινει. Τα υπολοιπα προλαβαινουμε να τα
κρυψουμε κατω από τις στεγες. Μη μας βραχουν οι μνημες, είναι ο,τι απεμεινε.
Οσα σκοτωνουν, οσα ελπιζουν, οσα πρεπει να μεινουν στεγνα είναι
οι μνημες. Πρεπει να σωσουμε τις φιλιες, τα οικογενειακα τραπεζια, τα βραδια
μπροστα στην τηλεοραση, τις μουγγες καλημερες, τα χαρουμενα απογευματα με καφε.
Πρεπει να σωσουμε το ξοφλημενο μας τιποτα, αυριο το πρωι εχουμε έναν φραχτη
ακομα να χτισουμε.
