Το μέτρημα....

Κάποιες φορές αυτό που σε διαλύει πρέπει να εξαφανίζεται. Από την ζωή σου, όχι από την ζωή. Κάποιες φορές η επιλογή ανήκει πια στα χέρια σου, στο επόμενο σκαλί πρέπει κάτι να κρατήσεις και κάτι να αφήσεις.

Είδα ανθρώπους να ρουφάνε ζωή απ’ την ζωή των άλλων, να εξαφανίζουν προσωπικότητες, να απαιτούν τίτλους και τιμές, να παζαρεύουν στιγμές και αλήθειες για να νιώσουν ευτυχισμένοι. Είδα κι άλλους ανθρώπους να συμβιβάζονται με αυτό. Να δέχονται. Να δίνουν, να στέκονται. Πολλές σχέσεις, πολλοί άνθρωποι.

Στη μια μεριά οι ελλιπείς, στην άλλη οι ανολοκλήρωτοι. Μπερδεμένοι κι αχώριστοι, σαν να έπρεπε ο ένας να τραβάει τον άλλον κάτω. Ευτυχισμένοι και δυστυχισμένοι σε πλάστιγγες, για μια στιγμή ή μια αιωνιότητα. Οι ελλείψεις του ενός, να γίνονται το βάσανο του άλλου. Τα φορτία του ενός, να γίνονται φτερά του άλλου. Κι έτσι οι σχέσεις να προχωράνε, χρόνια και χρόνια. Και οι κραυγές δεν ήταν κραυγές, αλλά σιγή ιχθύος.

Κάποια στιγμή λοιπόν, στην πορεία της ολοκλήρωσης, και σ’ αυτήν την αναζήτηση της ρημάδας της ευτυχίας, καθένας πορεύεται με τον εαυτό του. Κι επιλέγει, πάντα σύμφωνα με τα προεπιλεγμένα του. Σύμφωνα με αυτά που υπάρχουν ή που δεν υπάρχουν, πράττει ή αφήνει να περάσουν οι μέρες άπραγες. Σ’ αυτή την επιλογή λοιπόν, έρχεται η κρίση. Ποιος δέχεται να ευτυχήσεις; Ποιος δέχεται να μην είσαι το δεκανίκι του; Για ποιον εύχεσαι ευτυχία και υπό ποιες προϋποθέσεις; Κι όμως… Λάθος ερώτηση. Η ευτυχία δεν έρχεται με προαπαιτούμενα. Δεν ορίζεις απαραίτητα εσύ την ευτυχία τους, δεν συμβάλλεις σ'αυτή. Γιατί ίσως να μην πρέπει, ίσως να είσαι ανίκανος να το κάνεις, ίσως απλά να μην το αντέχεις. Θα ήταν ωραίο όμως να έχεις την ευτυχία τους για ευχή, χωρίς να παλατζάρεις την δική σου.Η αγάπη δεν είναι ζύγι, τόσα δίνω, τόσα παίρνω. Οι άνθρωποι της ζωής σου πρέπει να είναι ευτυχισμένοι. Όπως ευτυχισμένος πρέπει να είσαι κι εσύ. Χωρίς να πατάς επί πτωμάτων, χωρίς να απαιτείς, χωρίς να θυμώνεις. Να είσαι ευτυχισμένος μέσα σου. Ελεύθερος μέσα σου.  Πρώτα μόνος κι έπειτα με όλους τους άλλους. Καθένας έχει τον δρόμο του και τα δεσμά του. Αυτά σπάει και μ’ αυτά πορεύεται.

Και καθένας, έχει το δικαίωμα να σου κλείσει την πόρτα στα μούτρα, όταν πια έχει κουραστεί να μην παίρνεις από λόγια. Δικαιούται. Δεν δικαιούται να σου «δώσει ένα μάθημα», ούτε να σου «δείξει». Δικαιούται να αναζητήσει τον δρόμο του και να ελπίζει, έστω και μάταια, πως πλάι του θα υπάρξουν εκείνοι, που θα θεωρούν ευλογία τους προσωπικούς δρόμους και δεν θα συγκρίνουν τους εαυτούς τους, δεν θα ζηλεύουν. Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα, κι άνθρωποι μόνο άγιοι δεν είναι.Δεν έχει κανείς δικαίωμα να παρέμβει σε τίποτα άλλο . Οφείλει και ο ένας, και ο άλλος, να στέκονται εκεί. Αξιοπρεπείς, όρθιοι, να ακουμπάνε στις λύπες, να γλεντάνε στις χαρές. Να σέβονται και να μιλάνε ευθέως.

Οι σχέσεις αυτές είναι. Η αγάπη αυτή είναι. Δεν υπάρχουν πολλά είδη. Μόνο προσφέρεις. Και στους αγαπημένους μας, η ευτυχία είναι μονόδρομος.  Σου δίνω μια δεκάρα, αν μετρήσεις στην ζωή σου πάνω από έναν ή δύο που να χαίρονται μ'αυτή, όταν δεν τους περιλαμβάνει. Ή που να καμαρώνεις εσύ την δική τους. Αντέχεις το μέτρημα;