Καθρεφτες

Καθρεφτες.Ηθελα να σπασω ολους τους καθρεφτες με τα χερια μου, να δω πως θα μυρισουν. Κι εβγαζαν μονο στεναγμους κι αληθειες. Αρωμα πουθενα. Οι καθρεφτες. Αιωνιοι,θαμποι και χαραγμενοι, καλογυαλισμενοι, δικοι μας. Διεκδικουν ανεπαρκειες και στρεβλωμενα βλεμματα, μουτζουρες στα ματια και κακοβαλμενες ψυχες.
Εγωπαθειες και ωραιοπαθειες μαζεμενες ολες εκει μεσα, σε ενα κομματι γυαλι. Μακιγιαρισμενα προσωπα και καλοφροντισμενες τριχες, μισανοιχτα στοματα και προβες, διαλογοι με τον ιδιο σου τον εαυτο κι εκεινον που πας να συναντησεις. Γκριματσες αστειες και κλαματα και διαπιστωσεις για τον ποιον τελικα βλεπεις απεναντι σου και φιλια με κραγιον το πρωι για να το δει καποιος αλλος και το τελευταιο κοιταγμα πριν φυγεις, λες και κατι θα επιβεβαιωσει ή θα αλλαξει αυτο που ηδη εισαι. Κι αλλες φορες κανενα βλεμμα, κανενα, μηνες ολοκληροι χωρις να εχεις δει πως εισαι, μοναχα βιαστικα να φευγεις, να φευγεις να προλαβεις, να προλαβεις... Τι; Ισως εκεινα που χρωστας στη ζωη σου να ζησεις μα τελικα δεν ζεις. Μεχρι που δινεις μια και σπας τα ειδωλα σου, ολα τα ειδωλα που σε κοιταζουν παγωμενα, εκεινες τις αγαπημενες μικροπρεπειες που τρεφουν χρονια οι καλοφροντισμενοι φιλοι του αντικατοπτρισμου σου. Δινεις μια και σπας την εικονα και νιωθεις ελευθερος, ελευθερος οπως ποτε, με το αιμα να τρεχει απο τις παλαμες σου, με μια σιγουρια πρωτογνωρη, που τελικα μυριζει λιγο απο σενα. Τη σιγουρια εκεινη που φτανει να γλυψεις τις πληγες, να σηκωθεις και να αποφασισεις να ζησεις. Να ζησεις αλλου. Εδω. Εκει. Πισω απο τον σπασμενο καθρεφτη. Με σενα. Ξανα.