Τα ξεφορτώθηκα όλα. Ίσως όχι όλα, ας μην υπερβάλλω. Σίγουρα πάντως τα περισσότερα. Όταν αλλάζουν τα σημεία αναφοράς, πρέπει να μπορείς να μεταβάλλεσαι. Όταν αποβάλλεις τον πανικό πρέπει να καταφέρνεις να ζεις με λιγότερη αδρεναλίνη, να αποδέχεσαι τα μέλη του σώματος σου που κινούνται κανονικά πλέον,  όταν ξυπνάς να μην ζεις όλη μέρα με την ανάμνηση του ονείρου.

Με τα πράγματα που αποζητάς να ξαποστείλεις μακριά σου, συνήθως πετάς και  εκείνα τα αγαπημένα, τα σκονισμένα που τα φύλαγες για χρόνια. Το θέμα με αυτές τις λατρεμένες παλιατσαρίες, είναι η απόφαση να τα ρίξεις στη σακούλα σκουπιδιών. Ύστερα όλα φαντάζουν λιγάκι πιο εύκολα.

Εμένα δεν με έδιωξα ακόμα, αν και προσπάθησα. Είμαι πολλές και δεν τα καταφέρνω. Φταίει που κάποιες φορές γίνομαι δειλή.

Τελικά οι δρόμοι είναι εδώ, όλοι, αρκεί να αποφασίσεις να τους περπατήσεις.

Γελάω ακόμα μαζί μου, πολλές φορές με λυπάμαι και με θεωρώ ακατανόητη, αλλά αυτό δεν έχει πολλή σημασία, έτσι; Οι καταθλιπτικές μου τάσεις και τα παιχνίδια με την καταστροφή είναι συνηθισμένα, αλλά διάολε, τουλάχιστον ξέρω να τρέχω στην κατηφόρα και να μη με νοιάζει αν θα πέσω. Μου φτάνει που κοιτάω το δρόμο να έρχεται πιο γρήγορα και που μετά χτενίζω τα μαλλιά μου που μπλέχτηκαν από τον άνεμο.

Αυτό που τελικά έχει σημασία, είναι  ότι  μπορώ να ανασαίνω καλύτερα δίπλα στην αλμύρα της θάλασσας, ότι δεν φοβάμαι να κοιτάξω τον ουρανό κι ότι ακόμα κι αν όλα γίνουν αλλιώς, θα είμαι εγώ. 

-

Έζησα τον θάνατο δανεικό

Όπως ξεψυχούσε μια γάτα

Όπως ένας άγνωστος

Αποφάσιζε να πεθάνει

Σε μια σκεπή ή μια αυλή

Όπως καιγόμουν 

Από έρωτα κι απόγνωση 

                           Λοιπόν νομίζω είναι ώρα  

Να κάνω τον θάνατο δικό μου.

         Πώς σπάει 

                           ένας καθρέφτης 

                  όταν έχει αντικατοπτριστεί                         μέσα του 

                                                                    ολόκληρη 

                                                                     η ζωή             

                              δυο       λεπτών;

Κατι απο καλοκαιρι...

Γραμμα

Αγαπη μου, 
προσπαθω να κανω ολα οσα μου υποσχεθηκα.


 Με φροντιζω περισσοτερο πια, κοιταζομαι καθε μερα στον καθρεφτη οταν ξυπναω, παιρνω παντα τα χαπια μου το πρωι, διαβαζω καθε μερα μερικες σελιδες απο καποιο βιβλιο ή ισως τρια, τεσσερα ποιηματα, χτενιζω τα μαλλια μου προσεκτικα, οπως θυμαμαι πως σ'αρεσουν, ενημερωνω παντα τον εαυτο μου ποια κατευθυνση θα παρω και ανασαινω βαθια. Αρχισα ξανα να τραγουδαω απο μεσα μου, σχεδον ολη μερα και που και που γραφω μερικους στιχους για να νιωθω λιγη αυταρεσκεια ή εστω να εκτωνονομαι και να δημιουργω κατι. Ακουω παντα μουσικη, λιγο παραπανω απο οσο αντεχω, κι ετσι παντα σφηνωνει στο μυαλο μου ενας μικρος ανθρωπος που παιζει σαξοφωνο, τσελο ή τραγουδαει αριες. Μαλλον αυτο δεν ειναι πολυ καλο για τον υπνο μου, αλλα λυπαμαι, δεν μπορω να κανω αλλιως.


 Οι ανθρωποι γυρω μου εξακολουθουν να μου δημιουργουν ερωτηματικα, κι ετσι δεν προσπαθω παντα να τους καταλαβω. Μερικες φορες τους αφηνω να μιλανε και απλα τους ακουω. Δεν ξερω γιατι, φανταζομαι πως με κουραζουν πια. Ή ισως ειμαι πολυ αφοσιωμενη στην απασχοληση του εαυτου μου. Μπορει κι αυτο. 


 Οι γατες μου ειναι καλα, ηρεμες και ανεξαρτητες οπως παντα. Οι μικρες ανεβαινουν στα ποδια μου και κουρνιαζουν αναμεσα στο στηθος μου σαν αντρες, αφου τους δωσω το κορμι μου ή σαν μωρα που ψαχνουν τον κορφο της μανας τους. Ποτε δεν καταλαβα αν οι γατες ερχονται πανω μας με ερωτικη διαθεση ή οχι. Ειναι λιγο ανωμαλο αυτο που λεω, το ξερω. Αλλα δεν μπορω να μην το σκεφτομαι. Το σιγουρο ειναι οτι οι γατες καθονται οσο ακριβως θελουν κι οχι οσο τις εξυπηρετει. Καλο ειναι αυτο νομιζω.


 Κατα τα αλλα καταφερα να πιστευω πως ζω, να προσποιουμαι την συμπαθητικη μηπως και με αντεξω περισσοτερο και να ελπιζω πως αυριο θα εχω πεθανει χιλιες φορες και θα σε εχω ξεχασει λιγο παραπανω απο οσο με ζητουσες τοτε. 


 Αυτο που δεν καταφερα μωρο μου, ειναι να μη με διαλυεις.


 Καληνυχτα.