Τα ξεφορτώθηκα όλα. Ίσως όχι όλα, ας μην υπερβάλλω. Σίγουρα πάντως τα περισσότερα. Όταν αλλάζουν τα σημεία αναφοράς, πρέπει να μπορείς να μεταβάλλεσαι. Όταν αποβάλλεις τον πανικό πρέπει να καταφέρνεις να ζεις με λιγότερη αδρεναλίνη, να αποδέχεσαι τα μέλη του σώματος σου που κινούνται κανονικά πλέον,  όταν ξυπνάς να μην ζεις όλη μέρα με την ανάμνηση του ονείρου.

Με τα πράγματα που αποζητάς να ξαποστείλεις μακριά σου, συνήθως πετάς και  εκείνα τα αγαπημένα, τα σκονισμένα που τα φύλαγες για χρόνια. Το θέμα με αυτές τις λατρεμένες παλιατσαρίες, είναι η απόφαση να τα ρίξεις στη σακούλα σκουπιδιών. Ύστερα όλα φαντάζουν λιγάκι πιο εύκολα.

Εμένα δεν με έδιωξα ακόμα, αν και προσπάθησα. Είμαι πολλές και δεν τα καταφέρνω. Φταίει που κάποιες φορές γίνομαι δειλή.

Τελικά οι δρόμοι είναι εδώ, όλοι, αρκεί να αποφασίσεις να τους περπατήσεις.

Γελάω ακόμα μαζί μου, πολλές φορές με λυπάμαι και με θεωρώ ακατανόητη, αλλά αυτό δεν έχει πολλή σημασία, έτσι; Οι καταθλιπτικές μου τάσεις και τα παιχνίδια με την καταστροφή είναι συνηθισμένα, αλλά διάολε, τουλάχιστον ξέρω να τρέχω στην κατηφόρα και να μη με νοιάζει αν θα πέσω. Μου φτάνει που κοιτάω το δρόμο να έρχεται πιο γρήγορα και που μετά χτενίζω τα μαλλιά μου που μπλέχτηκαν από τον άνεμο.

Αυτό που τελικά έχει σημασία, είναι  ότι  μπορώ να ανασαίνω καλύτερα δίπλα στην αλμύρα της θάλασσας, ότι δεν φοβάμαι να κοιτάξω τον ουρανό κι ότι ακόμα κι αν όλα γίνουν αλλιώς, θα είμαι εγώ.