Αν αγαπάς σαν τη σιωπή,
να αγαπώ σαν την απουσία;

Προσευχη

Τα μαλλια μου στο στηθος σου
χαιδευαν την ελευθερια μου
μα εμενα μου αρκουσε
να μεινω.
Θα μεινω.
Για μια στιγμη,
για ενα φιλι στις παλαμες μου
που μοιαζει με
ευτυχισμενα δακρυα
μιας ξεπεσμενης μοναχης.
~
Καμια προσευχη
δεν την γλιτωσε
απο τοτε που επαψε
να πιστευει
σε κατι ανωτερο
απο την αδυναμια
της θελησης της.

Τα ματια του αδιαφορησαν
για εκεινα τα δακρυα που σκουπισε,
τα δαχτυλα του σωπασαν.
Δεν εχει γυρισμο η απογνωση
μονο καινουργιο προορισμο-
μια νεα, ισως, διατυπωση.
Ευηχοι, ανωριμοι κι αστειοι
ετσι τους ορισε
τους λατρεις της συνηθειας
τοσο -δεν- αντεξαν
ο,τι ωραιο επεζησε
απο τη νυχτα της θλιμμενης του γιορτης.

Στο μωβ

Ο ηλιος ειναι δικος μου αυτες τις μερες, κοιμαται χαμηλα στην μεση μου ολη μερα, και οταν ολοι νομιζουν οτι βασιλευει, ξεσκεπαζεται και πηγαινει και καθεται πισω απο κατι αραια συννεφα προς τη δυση. Απο τον πονο του σωματος μου, βουταει μεσα στο μωβ του οριζοντα. Καθε μερα. Και ξανα παλι. Μια με ζεσταινει, μια με χαιδολογαει απο μακρια. Κι ετσι ειμαι σιγουρη, οτι ολα ειναι ενταξει. 

Τους εχω πει εγω, δεν θα φοβαμαι αλλο. Μονο ο φοβος μου με τρομαζει, και λιγο οι αραχνες. Α ναι, και καμια φορα οταν λενε οι εφιαλτες μου οτι θα μου κοψουν τα μαλλια τοσο κοντα με ενα μαχαιρι, που θα κρυωνει ο λαιμος μου. Σιχαινομαι να κρυωνει ο λαιμος μου, προτιμω να μυριζει σαν εμενα και να υποδεχεται μικρουλικα "αχ". Δεν θελω να παω αλλου, κραταω τα μαλλια μου -που τα εσωσα μετα απο τη μαχη- κ τη γλωσσα μου, τα πηγαινοφερνω και καμια φορα τα κοιταζω στοργικα μη μου χτυπησαν, ετσι οπως επιπλεουν μεσα στα χερια μου. Θελω να μεινω εδω, θελω να μεινω. Γιατι ολα τα υπολοιπα, ειναι τοσο απαισια και σκοτεινα, που ελπιζω οτι καποτε θα ξεσπασουν λιγη ομορφια. 

Μα ειναι αστειο, αληθεια, να αισιοδοξω μεσα σε νυχτες παροξυσμου, ειναι αστειο να αισιοδοξω γενικα, μου θυμιζω καρικατουρα, χαρουμενα μπλε στρουμφακια που χορευουν γυρω απο μανιταρια λες και ο κοσμος τους θα σωθει απο την βροχη που ερχεται, με τον χορο. Μα μετα μ'αγαπαω λιγακι, κι υστερα μ'ενοχλω, κι ενοχλω κι ολους εκεινους, εκεινους, εσας που κοιτατε. Κι ειναι αστειο ξανα. Αλλα δεν με νοιαζει. 

Εγω θα γυρναω ετουτη την χρονια, πινοντας τζιν με μπολικα παγακια, και θα σχεδιαζω μουτζουρες στο μικρο μπλοκακι που δεν βγαινει πια απο την τσαντα μου, και θα χορευω, κι επειτα θα κλαιω, κι υστερα θα γινομαι υπερφιαλη, κι υστερα θα μιλαω και θα αγαπαω σαν μωρο, και μετα θα αγνοω οπως ο χειροτερος ανθρωπος. Αργοτερα μπορει να ανοιξω μια αγκαλια  για να φωλιασουν ξανα οι φοβοι μου, να μην τρομαζουν κι εκεινοι. ( Η αληθεια ειναι οτι καμια φορα τους λυπαμαι, γιατι αν φυγουν απο μενα, πού θα βρουν αλλον να τρομαζουν; Κι ετσι συμπεραινω πως αρχιζω δειλα δειλα να τους εκτιμαω κι εκεινους.) Και λεω να συνεχισω να κοιμαμαι μπρουμυτα, για να μην θυσιασω την αθωοτητα μου. Επισης, ισως να αξιζει τον κοπο να προσπαθησω να γραψω κατι αξιολογο. Αλλα δεν βαριεσαι. Τα αλλα θα τα καταφερω, τωρα γυρισα, ειμαι εδω. Και το τριτο χερι μου, που δεν κραταει καρδιες και τριχες, ανοιχτο και περιμενει... 

Καληνυχτα...

Nα γυρνας μεθυσμενη και να μη σε νοιαζει,  να νιωθεις ερωτευμενη και να μην το αναγνωριζεις-ακομα ενα σημαδι της αγνοιας σου- μπορει και με την ιδια την ζωη, που ισως και να σε ξεγελαει, να χαμογελας, να τραγουδας, να εισαι εκει, μα κανεις να μην σε ξερει, κι ακομα εκεινοι που νομιζουν πως σε ξερουν να μπερδευονται, να εισαι ενοχλητικα εσυ, ενοχλητικα δικη σου, βαρετα σιωπηλη και ησυχη μεσα σε ολα τα αλλα, να μη σε νοιαζει, να μη σε νοιαζει τιποτα. Φτανει μονο εκεινο...
Κι επειτα να κοιμασαι και να ξυπνας μεσα στον πανικο, χωρις να φοβασαι, γιατι το αλκοολ ηταν πιο δυνατο απο ολα τα αλλα -αγαπημενο μου οινοπνευμα- και εκεινη η μονη αναγκη να γραψεις, να λυτρωνει καλυτερα απο εναν αντρα που κοιμαται διπλα σου στο κρεβατι, χωρις ποτε να μαθει τι εκανες αφου αποκοιμηθηκε, και να λες στον εαυτο σου:
Κοιμησου μωρο μου, ποτε κανεις δεν θα σε καταλαβει, δυο μας μειναμε κ αποψε, κοιμηθηκαν ολοι...
Καληνυχτα...