Καληνυχτα...

Nα γυρνας μεθυσμενη και να μη σε νοιαζει,  να νιωθεις ερωτευμενη και να μην το αναγνωριζεις-ακομα ενα σημαδι της αγνοιας σου- μπορει και με την ιδια την ζωη, που ισως και να σε ξεγελαει, να χαμογελας, να τραγουδας, να εισαι εκει, μα κανεις να μην σε ξερει, κι ακομα εκεινοι που νομιζουν πως σε ξερουν να μπερδευονται, να εισαι ενοχλητικα εσυ, ενοχλητικα δικη σου, βαρετα σιωπηλη και ησυχη μεσα σε ολα τα αλλα, να μη σε νοιαζει, να μη σε νοιαζει τιποτα. Φτανει μονο εκεινο...
Κι επειτα να κοιμασαι και να ξυπνας μεσα στον πανικο, χωρις να φοβασαι, γιατι το αλκοολ ηταν πιο δυνατο απο ολα τα αλλα -αγαπημενο μου οινοπνευμα- και εκεινη η μονη αναγκη να γραψεις, να λυτρωνει καλυτερα απο εναν αντρα που κοιμαται διπλα σου στο κρεβατι, χωρις ποτε να μαθει τι εκανες αφου αποκοιμηθηκε, και να λες στον εαυτο σου:
Κοιμησου μωρο μου, ποτε κανεις δεν θα σε καταλαβει, δυο μας μειναμε κ αποψε, κοιμηθηκαν ολοι...
Καληνυχτα...