Πεθανε σου λεω

Δηθεν σταυρωμενοι απ’τους καιρους

δηθεν εκπτωτοι της ζωης

–παρανοια από τα γεννοφασκια–

κι η ζωη προχωραει .

Μονο εσυ κοιταζεις,

φανταζεσαι θυμησες.

Η Μουσα πεθανε πριν χρονια.

Δεν βρισκεται

στα ποδια μιας γυναικας.

Φυτοζωει μες στο μυαλο

Και παλλεται γυμνη κάθε που χαραζει

πανω απ΄τα κουφαρια της λογικης.

Χαραμι το κορμι της

Σε δηθεν λατρεις της Απελπισιας.

–Ποιας;–

Η ανθρωπινη
ψυχη
ειναι κτηνωδης.
Πουλαω
τη δικη μου
δωρεαν
στο τιποτα
και δηλωνω
οτι απουσιαζω.
Εδω
και
αλλου.
Λειπω.

"Επανασταση ειναι η ομορφια σου"

B.Σ.

Καθε Φλεβαρη η ιδια ιστορια. Ανθη αμυγδαλιας, κι εγω απο κατω να παρακαλαω τα κλαδια να μην τα διωξουν, να καθυστερησει λιγο ακομα η ανοιξη... Κι αν εκεινα ειναι ομορφα, κι αν ηλιαχτιδες μπαινουν απο τον φεγγιτη καθε πρωι, αν ακομα ξερεις να μεθας με πιτουρα και αναστεναγμους, κι ακομα, ακομα αν χαμογελας οταν χαπια κ λυπηση χορευουνε πανω σε τραπεζια, τοτε χαλαλι, ας το ονομασουμε ολο αυτο ομορφια. Ας βαλουμε φωτια στον κοσμο, με προσαναμα την καρδια μας, να τρομαξουμε τα "μη". Να κανουμε κανταδα στη ζωη μας και να κλαιμε, να κανουμε φυλαχτα ξερα λουλουδια που μας χαρισαν, να δωσουμε στη ρετσινα δοξες και τιμες. Μηπως και ζησουμε λιγακι, και οι πλησιον των ποιητων μπορεσουν να γελανε, οσα ονοματα κι αν εχουν. Γιατι μωρε, ευχαριστιες δεν χωρανε σε στιχους, οσο η παρεα κρυβεται σε ενα πακετο κιτρινα καρελια.
Καλη σας νυχτα...

Φεγγιτης

Εξι αστερια αυτοκτονουν απ'τον φεγγιτη
κι εγω δραπετευω
απο την χαραμαδα της σκεπης
σαν ελπιδα που βρισκει σωτηρια
εξω απο το ονειρο.

Λασπη στο σωμα μου,
μοναχα λασπη
και το νερο δεν φτανει
να ξεπλυνει τα χαδια
που σημαδεψαν τα ματια μου.
Ζηταω αγιασμα και καθαρση
μα επειτα θυμαμαι πως επαψα
απο καιρο να πιστευω.

Δωσ'μου τα χερια σου κυρα,
να τα φιλησω
να εξαγνιστουν οι αναγκες μου.
Στην κολαση ετουτη μονο
ο παραδεισος μας μενει.