Εξι αστερια αυτοκτονουν απ'τον φεγγιτη
κι εγω δραπετευω
απο την χαραμαδα της σκεπης
σαν ελπιδα που βρισκει σωτηρια
εξω απο το ονειρο.
Λασπη στο σωμα μου,
μοναχα λασπη
και το νερο δεν φτανει
να ξεπλυνει τα χαδια
που σημαδεψαν τα ματια μου.
Ζηταω αγιασμα και καθαρση
μα επειτα θυμαμαι πως επαψα
απο καιρο να πιστευω.
Δωσ'μου τα χερια σου κυρα,
να τα φιλησω
να εξαγνιστουν οι αναγκες μου.
Στην κολαση ετουτη μονο
ο παραδεισος μας μενει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου