B.Σ.
Καθε Φλεβαρη η ιδια ιστορια. Ανθη αμυγδαλιας, κι εγω απο κατω να παρακαλαω τα κλαδια να μην τα διωξουν, να καθυστερησει λιγο ακομα η ανοιξη... Κι αν εκεινα ειναι ομορφα, κι αν ηλιαχτιδες μπαινουν απο τον φεγγιτη καθε πρωι, αν ακομα ξερεις να μεθας με πιτουρα και αναστεναγμους, κι ακομα, ακομα αν χαμογελας οταν χαπια κ λυπηση χορευουνε πανω σε τραπεζια, τοτε χαλαλι, ας το ονομασουμε ολο αυτο ομορφια. Ας βαλουμε φωτια στον κοσμο, με προσαναμα την καρδια μας, να τρομαξουμε τα "μη". Να κανουμε κανταδα στη ζωη μας και να κλαιμε, να κανουμε φυλαχτα ξερα λουλουδια που μας χαρισαν, να δωσουμε στη ρετσινα δοξες και τιμες. Μηπως και ζησουμε λιγακι, και οι πλησιον των ποιητων μπορεσουν να γελανε, οσα ονοματα κι αν εχουν. Γιατι μωρε, ευχαριστιες δεν χωρανε σε στιχους, οσο η παρεα κρυβεται σε ενα πακετο κιτρινα καρελια.
Καλη σας νυχτα...
2 σχόλια:
κάπως έτσι ελεύθερα υπάρχουμε.
Υπαρχεις ελευθερα;
Καλως ηρθες... :)
Δημοσίευση σχολίου