Σκαλα

Τι κανεις τωρα Γκρέις;

Ανατιναζομαι και βουλιαζω, κραταω το μικρο κουτι και τυφλωνομαι, η σκαλα στο τελος του διαδρομου δεν οδηγει πουθενα, οι φοβοι μας οι πιο μεγαλοι δεν βρισκονται εκει. Η σκαλα στο τελος του διαδρομου εχει μεσα της ολακερη την οικουμενη του τιποτα. Αντεχεις το τιποτα; Δεν αντεχεται το τιποτα, θελει αιμα για να το βασταξεις, περηφανια κι απογνωση. Αντεχεις το τιποτα; Αντεχω το τιποτα, καμια φορα το ζηταω κιολας. Αντεχεις το τιποτα; Όχι δεν το αντεχω, κανεις δεν το αντεχει το τιποτα, καποια στιγμη ολοι ζητουν να εχουν κατι, κι ας είναι το κενο.  Στοπ. Φωτα.

Κραταω ματωμενες γαζες στο χερια μου, τη μια την κρυβω μεσα στο μανικι μου να μην δει κανεις ότι εφταιξα, να μην ξερει κανεις πως εγω εγω εγω την ματωσα με κάθε ψεμα, με κάθε αληθεια, με κάθε φοβο που αρνηθηκα. Εγω, και την επομενη την βαζω στην τσαντα μου, την άλλη την κραταω στα χερια μου και με την άλλη φραζω το στομα μου, να μην μιλησω, να μην αναπνευσω, να μην ακουστω ξανα. Στοπ. Πονας τωρα; Πονας; Πονας που σ’αγγιζω, πονας που σε φιλαω, πονας που σε σκεφτομαι, πονας που σε κραταω, πονας που σε γαμαω, πονας που υπαρχεις; Όχι, μη μιλας, όχι.

΄Η μαλλον μιλα. Αντεχεις τη σιωπη; Αντεχεις τα ψεματα, αντεχεις τα δακρυα, αντεχεις την ιδια σου την φωνη, όταν σου λεει τρεξε, φυγε, μεινε, στασου; Αντεχεις, εκεινο το κενο στο τελος του διαδρομου; Αντεχεις το κενο στη φωνη σου; Αντεχεις το κενο στο μυαλο σου;

Όχι. Ναι. Όχι. Δεν ξερω.

ΤΙποτα.

Βασισμενο στο «Κρυφο Δωματιο» της Καρόλ Φρεσέτ