Γραμμα στον Σκορδα

Με εχεις φτιαξει ακριβως οπως θες και μου μιλας αλλα εγω δεν ειμαι σιγουρη ποια ειμαι. Περιεργο ε;

Οι ανθρωποι ακομα ερωτευονται και μισιουνται. Κι εγω το ιδιο. Αν κ δεν μπορω να μισησω. Μονο στριβω κανενα τσιγαρο και σου γραφω κανενα παραπονο για τους εραστες που δεν γνωρισες, αλλα θα ηθελες να το κανεις, για να εχεις κατι να γελας. Παντα ετσι θα ειναι και πρεπει να το αποδεχτεις χωρις να θλιβεσαι.

Κιλα αλκοολ νερωμενου, σκετου, με παγο, χωρις παγο, απο κουτια, απο μπουκαλια, ποτηρια, χουφτες και στοματα. "Θα πιουμε;" "Οχι, θα σε κερασω εγω μια κοκα κολα κι ας κανει κακο στο στομαχι".
Μετα να τυλιξουμε με γαζες τα χερια μας να μην τρομαξουν οι αυτοχειρες. Γιατι τα χερια μας ξερεις κανουν πολλα. Κυριως παιζουν μουσικη στο πληκτρολογιο.

Αν κι εσυ δεν εισαι μουσικος, ποιητης εισαι και γραφεις στιχους. -Νομιζω σπουδαιος ποιητης- και δεν μπορεις να το καταλαβεις. Ή το εχεις καταλαβει και περιμενεις να κανεις τον γυρο του θριαμβου σου ατενιζοντας το χαος, αφου εκδοθεις. Οι αγαπες που σε ξεχασαν απο κατω θα χειροκροτουν βουρκωμενες και θα φωναζουν "ηρωας! ηρωας!" κι εσυ επειτα θα κανεις βολτες με ενα μπουκαλι ανθρακουχο νερο να σου γαργαλαει τα μουσια προσποιουμενος πως δεν ξερεις.

Θα μου πεις τωρα μια ιστορια μεχρι να ραψω καλυτερα τα κουμπια απο το παλτο μου;

Ιωσηφινα 

«Αμα εχεις τοσο θρασος, να το  ξερεις, είναι πολλα αυτά που δεν θα μαθεις».

Ενας καποιος το ειπε σε μια καποια κι εφυγε. Κι εκεινη ειπε «καλα» χωρις να το σκεφτει. Ουτε προκειται. Αν ημουν λιγοτερο ηρεμη μπορει και να χαλουσε το βραδυ μου, αλλα τελικα ενοχληθηκα μονο για μερικα λεπτα. Γιατι ειχε δικαιο εκεινος, το εβλεπα στα ματια του σκυλιου που τον ακολουθουσε και περιμενε στωικα παραμερα οση ωρα μιλουσε. Τωρα μου φαινεται απλο κι ευκολονοητο.

Ισως γιατι τα βραδια κοιμαμαι παντα μονη. Από συνηθεια. Αποκαμωμενη από οσα με ξοφλησαν κι από οσα προκαλεσα. Παλιοτερα υποψιαστηκα πως ειχα παρεα, αλλα τελικα κι αυτή μου η υποψια μού συστηθηκε λιγο καιρο μετα ως φαντασια. Από μια μερια είναι καλυτερα, γιατι δεν ακολουθουν ευκολα οι αλλοι ως εκει. Βρισκεις μια σχετικη ησυχια.

Δεν θα καταλαβουν αν τους πω γιατι κλαιω ή τι είναι το δεντρο εκεινο . Δεν ξερουν αν αρνηθηκα να αφησω το αιμα μου στα λευκα πλακακια επειδη δειλιασα ή επειδη τους λυπηθηκα που μετα θα επρεπε να καθαρισουν. Δεν ξερουν ποιον και πώς αγαπαω και είναι καλυτερα. Δεν ξερουν.

Οι ανθρωποι που σε σπρωχνουν να ζησεις είναι καταραμενοι. Καταραμενοι να τους αγαπας παντα. Να βαζεις τη γλωσσα σου μεσα στα χειλη τους αργα καποιο βραδυ ή να αφηνεις να φιλανε τα δαχτυλα σου. Να κλαις για εκεινους επειδη φοβασαι πως μια μερα θα πεθανουν και δεν θα εχουν προλαβει να δουν κατι που φανταζεσαι πως θα τους αρεσε. Κι ας μην εισαι εκει κοντα. Κι από ποτε διαολε η αγαπη να εγινε καταρα; Αν ολη η ελευθερια βρισκεται μεσα σε μια αγαπη γιατι οι πιο πολλοι ξεμενουν διπλα σε μια γλαστρα με έναν ξερο βασιλικο;

Θα επρεπε να φυσαμε χρυσαλιφουρφουρα και να τα κοιταμε πώς πετανε. Γιατι αυτά φευγουν με τον αερα όταν εγω φοβαμαι πως παλι κανω λαθος, όταν εσυ δικαιολογεις εκεινη που δεν ερχεται, όταν αυτος αρνειται να δει πώς φωτιζουν τα παιχνιδια στο σκοταδι, όταν εκεινη κλαιει για το μωρο που δεν γεννησε. Πετανε, δεν μπορουν να κανουν αλλιως, όταν ζηταω ένα φιλι μεσα στη νυχτα κι όταν ακουγεται ένα «εγω σ’αγαπαω πολύ», πετανε ετσι κι αλλιως. Ενώ εμεις μενουμε εδώ να αναρωτιομαστε τι φταιει, να υποθετουμε πως το βρηκαμε και να επιβεβαιωνουμε ματαια ο ενας στον αλλον πως γνωριζομαστε.

Ειμαστε ολοι από δω, αλλα δεν ειμαι εδω. Κατω από την καρεκλα μου ηρθε για μια στιγμη και καθισε μια γατα. Κοιταζομασταν στα ματια για ωρα. Θα ορκιζομουν πως καταλαβαμε η μια την άλλη γιατι δεν καθισε πολύ. Εφυγε.

Νυχτερινες φτωχιες

Εξωτικο αλκοολ 

σε μαυρους πλαστικους σωληνες

χερια δανεικα 

λεξεις μισες

οι αυτοχειρες ελπιζουν 

να λειψουν σε καποιον 

οι γατες κοιμουνται παντα 

στο χαλακι της εξωπορτας 

γλυφοντας τις πληγες 

πισω απο τα αυτια τους 

ο "ξενος" με μια τσακισμενη σελιδα 

στο μυαλο του 

περιμενει μια γυναικα 

να του χαιδεψει την αναγκη

και τα ψιλα αποψε δεν φτανουν

για να πεις  

ουτε μια καληνυχτα.

Βραδυ

Μετωπο

Κενο στη θεση των ματιων

Μυτη, στομα

Σωμα παραλυμενο

Και μη μου πει  κανεις

Για φοβους κι ερωτες.

Σιωπη.

Μονη ειμαι τωρα εδώ

Και το δρεπανι στον ουρανο

Που αποψε δεν το ‘δα

Μα μπορεσα και το φανταστηκα. 

Ετσι που σ’ονειρευτηκα

Με τα δαχτυλα σου να σκαλιζουν την αμμο

Και το φουστανι σου να πεταει

Λιγο πιο κατω από τον ηλιο

Δεν σκεφτηκα ποτε

Μηπως μου ξεχαστεις

Και δεν υπαρξεις

Να ομορφαινεις το χθες

Και οι φωνες που ακουγα

Ή νομισα πως ακουγα

Να χορευουν γυρω μας

Ανελεητα

Ξεχασαν να μου πουν

Πως εφυγες

Κι ουτε πια που θα γυρισεις

Να μου πεις

Μ’αρεσει να σ’αγαπω