«Αμα εχεις τοσο θρασος, να το  ξερεις, είναι πολλα αυτά που δεν θα μαθεις».

Ενας καποιος το ειπε σε μια καποια κι εφυγε. Κι εκεινη ειπε «καλα» χωρις να το σκεφτει. Ουτε προκειται. Αν ημουν λιγοτερο ηρεμη μπορει και να χαλουσε το βραδυ μου, αλλα τελικα ενοχληθηκα μονο για μερικα λεπτα. Γιατι ειχε δικαιο εκεινος, το εβλεπα στα ματια του σκυλιου που τον ακολουθουσε και περιμενε στωικα παραμερα οση ωρα μιλουσε. Τωρα μου φαινεται απλο κι ευκολονοητο.

Ισως γιατι τα βραδια κοιμαμαι παντα μονη. Από συνηθεια. Αποκαμωμενη από οσα με ξοφλησαν κι από οσα προκαλεσα. Παλιοτερα υποψιαστηκα πως ειχα παρεα, αλλα τελικα κι αυτή μου η υποψια μού συστηθηκε λιγο καιρο μετα ως φαντασια. Από μια μερια είναι καλυτερα, γιατι δεν ακολουθουν ευκολα οι αλλοι ως εκει. Βρισκεις μια σχετικη ησυχια.

Δεν θα καταλαβουν αν τους πω γιατι κλαιω ή τι είναι το δεντρο εκεινο . Δεν ξερουν αν αρνηθηκα να αφησω το αιμα μου στα λευκα πλακακια επειδη δειλιασα ή επειδη τους λυπηθηκα που μετα θα επρεπε να καθαρισουν. Δεν ξερουν ποιον και πώς αγαπαω και είναι καλυτερα. Δεν ξερουν.

Οι ανθρωποι που σε σπρωχνουν να ζησεις είναι καταραμενοι. Καταραμενοι να τους αγαπας παντα. Να βαζεις τη γλωσσα σου μεσα στα χειλη τους αργα καποιο βραδυ ή να αφηνεις να φιλανε τα δαχτυλα σου. Να κλαις για εκεινους επειδη φοβασαι πως μια μερα θα πεθανουν και δεν θα εχουν προλαβει να δουν κατι που φανταζεσαι πως θα τους αρεσε. Κι ας μην εισαι εκει κοντα. Κι από ποτε διαολε η αγαπη να εγινε καταρα; Αν ολη η ελευθερια βρισκεται μεσα σε μια αγαπη γιατι οι πιο πολλοι ξεμενουν διπλα σε μια γλαστρα με έναν ξερο βασιλικο;

Θα επρεπε να φυσαμε χρυσαλιφουρφουρα και να τα κοιταμε πώς πετανε. Γιατι αυτά φευγουν με τον αερα όταν εγω φοβαμαι πως παλι κανω λαθος, όταν εσυ δικαιολογεις εκεινη που δεν ερχεται, όταν αυτος αρνειται να δει πώς φωτιζουν τα παιχνιδια στο σκοταδι, όταν εκεινη κλαιει για το μωρο που δεν γεννησε. Πετανε, δεν μπορουν να κανουν αλλιως, όταν ζηταω ένα φιλι μεσα στη νυχτα κι όταν ακουγεται ένα «εγω σ’αγαπαω πολύ», πετανε ετσι κι αλλιως. Ενώ εμεις μενουμε εδώ να αναρωτιομαστε τι φταιει, να υποθετουμε πως το βρηκαμε και να επιβεβαιωνουμε ματαια ο ενας στον αλλον πως γνωριζομαστε.

Ειμαστε ολοι από δω, αλλα δεν ειμαι εδω. Κατω από την καρεκλα μου ηρθε για μια στιγμη και καθισε μια γατα. Κοιταζομασταν στα ματια για ωρα. Θα ορκιζομουν πως καταλαβαμε η μια την άλλη γιατι δεν καθισε πολύ. Εφυγε.