Αφησε τα ρε παιδι μου, όλα.
Αφησε τα, ξεγραψε τα, κανε ένα φφφφου
δυνατο κ πετα τα σαν σκονη από παλια βιβλια. Ακουσε οσα σου λενε οι νυχτες, το
σωμα σου, αυτά που ονειρευεσαι όταν κοιμασαι, θυμησου αυτά που αρχισες να
αγαπας εκεινο το απογευμα που καθισαμε απεναντι, πινοντας ζεστο καφε και
κοιτωντας την θαλασσα. Φυσουσε, φυσουσε παρα πολύ, τοσο ακριβως οσο μ’αρεσει. Ημουν
ελευθερη. Ενιωθα ένα τσιμπημα λιγο πιο κατω από το στομαχι και το στηθος μου
δεν χωρουσε πιο πολλη ζωη.
Θελω να αφησω το δερμα μου σε μια γωνια και να φυγω από ‘δω,
κουραστηκα να ακουω όχι, δεν θελω άλλο «κουραγιο», δεν θελω αλλα μιζερα
μεσημερια να βρωμανε τσιγαρα, θελω να χαζευω την πολη από μακρια και να
ζεσταινω τα ποδια μου στον ηλιο.
Θελω να χαμογελαω. Να μη φοβαμαι άλλο. Να ξερω πως μπορω, να
μην φοβαμαι να ειμαι εγω. Θελω να με τραβανε τα ονειρα μου από τον γιακα της μπλουζας
μου, να μην τα διωχνω με ψευτικα «μπορει αργοτερα». Θελω τωρα. Δεν θελω
αργοτερα. Θελω αυτό που δικαιουμαι, τιποτα παραπανω από την ζωη μου. Αλλα ζωη από
‘κεινη που την στολιζεις με κορδελακια και με μικρουλικα τσιροτα. Όχι από αυτή με
τα χοντρα σχοινια και τους επιδεσμους.
Θελω εκεινα τα λουλουδια της αμυγδαλιας που δεν προλαβα να
κοψω πριν πεσουν. Εβρεχε συνεχεια, μερες κι εχασα τα λουλουδια. Εχασα τις πρωτες
μερες της ανοιξης. Κ ο χαμος αυτος είναι ενας πολύ σοβαρος λογος δυστυχιας.
Εσυ εισαι καλα; Προσεχεις; Μιλησα πολύ παλι, αλλα το ηθελα.
Με ξερεις πως ειμαι όταν αρχιζω να μιλαω. Πες μου για σενα. Φορας ακομα εκεινο
το κορδονακι με τον σταυρο στον λαιμο; Γραφεις ποτε γραμματα που ξεχνας να
στειλεις; Μυρισες κανενα λουλουδι προσφατα; Μου’ ταξες πως αυτή την Κυριακη θα
εβγαινες να περπατησεις στην πολη, το εκανες;
Γραψε μου, θα περιμενω.
