Τις νυχτες αποκοιμιεμαι σαν παιδι
Κοιτωντας φωτακια που κρεμονται
Σε έναν παλιο φρεσκοβαμμενο τοιχο
Μετραω αναποδα τις λαμψεις τους
Κι ακομα δεν προλαβα να βρω τον αριθμο.
Βιαζομουν παντα να ανεβω εκεινη την σκαλα
Να κοιμηθω με την πλατη μου στο στηθος σου
Ν’αναπνεω τη μυρωδια
σου
Και δεν ειδες ποτε πώς κοιταζα τα χερια σου
Όταν με χαιδευες
Κι ουτε ποτε θα παψω να λυπαμαι
Που παλι τρομαξα κι επρεπε να φυγω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου