Οχτώ μερες

Οχτω μερες κενταω την σιωπη μου

Να μην ακουγεται τι κανω

αν ονειρευτηκα χθες βραδυ

ή αν εφυγα κρυφα για ‘κεινα τα λιμανια

που σχεδιαζα σε χαρτινες σελιδες

όταν ημουνα παιδι.

Οχτω μερες ματωνω τις παλαμες με τα νυχια

διαβαζω χαρτες

σκαλιζω ξυλινα φεγγαρια στο κομοδινο

 υπολογιζω τα αστερια στο ταβανι

μα δεν γραφω γραμματα

που λενε αντιο σ’ αγαπημενους

γιατι καποτε μου’πανε πως

οι αποχαιρετισμοι είναι για ‘κεινους

που επιστρεφουν στην ελπιδα.