Ανταποκριση κλειστων χωρων

Ηθελα να γραφω, όπως εγραφα πριν χρονια, όταν ξαπλωνα στο κοκκινο χαλι με τους πορτοκαλι κυκλους για να κοιμηθω, αντι για το κρεβατι μου. Όπως εγραφα, σε σκορπια χαρτια στο πατωμα, με ένα ποτηρι κρασι που δεν τελειωνε, κοιτωντας το σκοταδι στο μικροσκοπικο μου ταβανι.

Τοτε που εγραφα σκορπια, αφηρημενα, με παθος. Που νομιζα πως όλα θα γινουν δικα μου, που δεν ειχα τιποτα άλλο στα χερια μου από δυο πηλινα νεραϊδακια και την αργη πορεια του τρενου στους καμπους της Λαρισας. Τοτε μαθαινα τον δρομο, δεν κοιμομουν ποτε στο ταξιδι, επρεπε να βλεπω. Τοτε που ντρεπομουν να κρατησω τσιγαρο στα δαχτυλα μου και δεν ηξερα πως είναι να κοιμασαι σε ξενα κρεβατια.

Εγραφα γραμματα,  στιχους, ζωγραφιζα σε χαρτοπετσετες, σε φυλλα από σχολικα τετραδια που ηρθαν μαζι μου όταν εφυγα. Δεν ηξερα πως είναι να μην γραφεις, ηξερα όμως πως είναι να μη διαβαζεις. Φοβομουν να μεθυσω, μα μπορουσα να γραφω για τη μεθη. Εγραφα παραμυθια, ελεγα «θα»…  

Τωρα τι «θα»; που δεν ξερω πού θα ειμαι σε λιγο, που περπαταω μονη, που γελαω από υποχρεωση, που ελπιζω μα δεν περιμενω τιποτα. Εγκλεισμος πανω στη γη, η ζωη παλι συμβαινει σε χωρους τεσσερα επι τρια, οι υπολοιποι απαγορευονται και υπαγορευονται.

Όχι,  δεν νοσταλγω. Ναι, ξερω πού βρισκομαι, εδώ προσπαθώ να προσπαθήσω.

Ναι, προσπαθω.  Όχι, ακομα δεν τα καταφερνω.