Κυριακή 1 Ιουλίου 2012


Ακομα δεν μου λειπεις. Σου ελεγα. Κι εσυ στην σκεψη αυτή  χαιροσουν , γιατι ηξερες ότι καποια στιγμη δεν θα το εννοω. 

Ξεφτισε ένας μηνας αγραφος κι ηρθε καινουργιος. Μαζευω αλατι να σκεπαζω τα ματια μου τις ωρες που καιει ο ηλιος και τα βραδια κολλαω τα ποδια μου στον τοιχο και σκεπαζω την κοιλια μου με σεντονι. Το δεντρο μεσα μου μεγαλωνει κι ας είναι καλοκαιρι, με δροσιζει τα μεσημερια κι εγω ανασαινω ηρεμα.

Μισοκλειστα πατζουρια και η γλαστρα με τον βασιλικο στην βεραντα περιμενει κάθε βραδυ να ποτιστει. Εγω χαζευω τα νυχια στα δαχτυλα των ποδιων μου που κρεμονται εξω από το μπαλκονι, βαμμενα ποτε γαλαζια και ποτε ροδακινι –σημερα το εμαθα το χρωμα- και μαυριζω το δερμα μου, μεχρι να μυρισει μελι, να μπορεσεις να με καταβροχθισεις ολοκληρη. Μεχρι τοτε, πλεκω τα μαλλια μου και περιμενω ησυχα… 

Εβαλες στοιχημα κρυφα και κερδισες- τελικα που και που μου λειπεις- κι εγω απολαμβανω  την νικη σου και τα ταξιδια μας και τα πρωινα που με ξυπνας φιλωντας τα μαλλια μου. Δεν εχω τιποτα άλλο να περιμενω για την ωρα, δεν χρειαζεται. 

Δεν υπάρχουν σχόλια: