Έχεις ποτέ σου χορτάσει αγάπη;

Έχεις ποτέ σου χορτάσει αγάπη; Αγαπη που κρύβεται κατω από κάθε σου τρίχα και ξύνει το δέρμα σου…  Αγαπη που σε ξυπναει το πρωι και σου ανοίγει τα παντζούρια για να δεις τον ηλιο… Αγάπη που σε νανουρίζει κάθε βραδυ ήσυχα ήσυχα μεσα στην μητρα της… 

Πιες την, καταβρόχθισε την, κοιμησου μαζι της, τυλιξε την γύρω σου και τυλίξου γύρω της. Δεν θα την έχεις για παντα και το ξέρεις πως δεν υπαρχει τιποτα πιο φονικο απ’την αγαπη. Σκοτωνει ζηλιες, θυμους, ξενα ονειρα, θολες προσδοκιες, πρωην εραστες που κοιμηθηκαν για λιγα μονο βράδια στο ιδιο κρεβατι, σκοτώνει ακομα κι εκεινα που νομισες καποτε πως αγαπησες.

Κάθε βραδυ γεννιέσαι από την αρχή μαζί της, σε τραβάει με αλυσίδες και σου φοράει μετάξι μαύρο και λευκό βελούδο, σου δίνει φτερά και σου δυναμώνει τα πόδια, σου επιτρέπει να πετάς, αλλά μην τρέχεις… Η αγάπη πρέπει να ‘ναι ήσυχη, πετάει σαν πεταλούδα πάνω από τους ώμους σου. Προλαβαίνεις περπατώντας, δεν φεύγει.

Έχεις ποτέ σου χορτάσει αγάπη; Έχεις ποτέ σου χορτάσει αγάπη; Έχεις ποτέ  σου χορτάσει αγάπη; Ή μήπως χόρτασε αυτή από σένα;