Ξύνω με τα νύχια κάθε βράδυ

κι ό,τι σκληρό έχει απομείνει πάνω μου, την μούχλα από τους τοίχους

ψάχνω χρώμα κάτω απ’ τη λευκή σιωπή.

Κάθε βράδυ χύνονται δώδεκα χτύποι απ’ το ρολόι

στο σαλόνι, μετά σιωπή… ούτε λυγμός, ούτε ψίθυρος.

Κι έρχεται κάθε πρωί σαν κατάρα, με την ίδια σιωπή,

Χωρίς χρώμα, χωρίς φωνή,

Να πει πως όλα αρχίζουν πάλι απ’ την αρχή

Κι εγώ να ελπίζω σ’ εκείνο το θαύμα

Που ποτέ δεν έρχεται, δεν έρχεται ποτέ…