Άγραφο

Όταν δεν είσαι εδώ, φοβάμαι τα λάθη μου… Εκείνα που συμβαίνουν χωρίς να το θέλω, εκείνα που σέρνονται πίσω μου αιώνες. Έχω μετρήσει μέρες αμέτρητες, μία για κάθε χάντρα στον καρπό μου, και πάλι από την αρχή. Τριάντα εφτά χάντρες, μία μία, ξανά και ξανά, ελπίζοντας πως θα σε φέρουν δίπλα μου, κι αυτές σε φυλακίζουν δυο μέρες κοντά μου και σου χαρίζουν την ελευθερία πάλι.

Περνάνε οι στιγμές μπροστά μου σαν φτερά που έπεσαν νεκρά από τον χρόνο. Δεν είναι ότι τις κυνηγάω… Είμαι μέσα τους, με δέχτηκαν στην μήτρα τους. Μα εσύ είσαι απ’ έξω, και πόσες φορές να γεννηθώ για να σε συναντήσω, πόσες φορές ακόμα να πεθάνω πριν εγκλωβιστώ στα χέρια σου να λυτρωθώ;

Κυνήγησα πάντα τον λάθος χρόνο, έμπηξα τα νύχια μου στις πιο άρρωστες νύχτες, ταξίδεψα στις πιο βαθιές μου θάλασσες κι όση στοργή δανείστηκα, την ξόφλησα στα πιο σκληρά αντίο. Και τώρα αντίο πώς να πω, στοργή πώς να επιστρέψω… Που στάλα δεν δανείστηκα κι ήρθε όλη χαρισμένη…