Στον τοιχο μου είναι κολλημενο ένα τεραστιο ημερολογιο που θυμιζει χαρτη, από τοτε, στη «γη της γηραιας Αλβιονας». Τρεις μηνες, μερα-μερα τραβηγμενοι με χι, σημειωμενα θαυμαστικα και ηλιοι-να εχω κατι να περιμενω, να προγραμματισω, να προλαβω να ζησω κατι ακομα- ενας τροπος να θαυμαζω το περασμα του χρονου. Λιγο ακομα να αγαπησω τη ζωη μου. Τα κουτακια που σημειωνουν τις μερες που ακολουθησαν είναι κενα. Και φταιω.
Καθενας αξιζει λιγη αγαπη. Σκεψεις με κατευθυνση προς μια θαλασσα μουχλιασμενη,ο ηλιος είναι εκει, ανοιξιατικος και ζεστος, αποπροσανατολιζει τον πονο. Όλα μοιαζουν καλυτερα στον ηλιο, μα παντα μου αγαπουσα τα σκοταδια. Καθενας αξιζει λιγη αγαπη, και πολλοι θα πεθαιναν πιο ευκολα αν ηξεραν πως καποιος τους αγαπα. Ή αν δεν ξεχνουσαν τοσο ευκολα.Καθενας μπορει να αξιζει λιγη αγαπη. Κι όταν ο πανικος ταραζει τα χερια σου στο ακουσμα του μπαγλαμα, τοτε ξερεις ότι κι εσυ αξιζεις αγαπη.Απο τον εαυτο σου, λιγο παραπανω.
Ουφ και παλι. Ρυθμος, φωνη, το σωμα σταζει ειρωνια και απογνωση, τα ποδια πονανε, τα λεφτα δεν φτανουν για μπυρα, το τσιγαρο δανεικο, η παρεα διπλα, μα η μοναξια πιο κοντα, τα λαθη χαρισμενα -ουχι δανεικα- μα ευπροσδεκτα σαν το διαολο πισω από την ευτυχια, και η σιωπη εδώ. Η σιωπη ειναι εδώ. Εμεις; Θα φτασουμε εδώ; Και η μουσικη μες στο μυαλο γιατι δεν σωπαινει ποτε; Η μουσικη στο μυαλο δεν σωπαινει ποτε. Τελεία.
Κι εξω, η πολη, μυριζει παντα ζωη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου