Κοιμοταν γυμνη σε κρεβατια
την νανουριζαν ξενοι με παραμυθια
χορευε με βαλσακια του δρομου
εκοβε τα μαλλια της και τα χαριζε
κρεμουσε λουλουδια μ’αλυσιδα χρυση απ’το λαιμο
για να ευωδιαζουν οι στιγμες
εβαζε αποσιωπητικα στα ονειρα
και κραυγαζε στην ελπιδα
μεχρι να την τρομαξει και να φυγει
φτωχη, μονη στο πεζοδρομιο.
Παρακαλουσε το ραδιοφωνο:
«μου φτανει μια λεξη. Μια μονο λεξη.»
Πεθανε
κι οσοι την ειχαν δει
ειπαν μοναχα
«Κριμα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου