Σπιτι

Ολη τουτη η αναγκη για φυγη, μπορει να είναι –λενε- δικαιολογημενη, καθως δεν γινεται παντα να διαβαζεις, να ρεμβαζεις, και μονο να αγαπας την φυση που φυτρωνει εξω από το παραθυρο σου. Θα μπορουσε, ναι. Μονο που δεν καταληγω αν είναι αναγκη για φυγη ή επιστροφη στο σπιτι.

Οι ανθρωποι μου δεν ψαχνουν τις ριζες τους, μα την συνεχιση της δικης τους μερας, παρατηρουν την νυχτα και αφουγκραζονται τους ηχους της σε παλια σπιτια που κοιμουνται πρωτη φορα. Φανταζονται την αυλη του σπιτιου τους με ένα σιδερενιο τραπεζι και μια γλαστρα με βασιλικο, να πινουν καφε το απογευμα. Όμως δεν ξερουν αν θα είναι η αυλη του ιδιου σπιτιου. Είναι η αναγκη για το οικειο, που σε νανουριζει τα βραδια. Γυριζουμε με τα λογια και τις εικονες σε χωρες, τις αλωνιζουμε σαν να είναι το παρκο της γειτονιας, καθενας από μας εχει να πει μια ιστορια από μια άλλη χωρα, τα ποδια μας πατανε παντου, περνουν από παντου, μα δεν ξερουν που να σταθουν.

Γιατι ελπιζουν σ’εκεινο το οικειο. Σε έναν πεζοδρομο με δεντρα, με ομορφους ανθρωπους να μιλανε, σε ένα βραδυ με φιλους να πινουν και να αγκαλιαζονται, χωρις να χρειαζεται να λενε λεπτομερειες, σ’ένα ξαφνικο τηλεφωνο που βαζει παπουτσια στα ποδια κ κλειδια στο χερι-ένα κρασι για μια ωρα-θα γυρισουμε παρεα σπιτι- και σ’αυτά τα ανοιχτα στορια, που σου δειχνουν την πολη να σε περιμενει.

Εκει εχει κι αλλα, εχει ηχους από ακκορντεον στο δρομο, κατω από τον ηλιο, και μιζερους ανθρωπους να φωναζουν στην μουσικη να σταματησει, μα η μουσικη εδώ δεν σταματαει κυριοι, τα δαχτυλα παιζουν μονα τους. Εχει κι ανθρωπους αγαπημενους που βρισκουν ωρα να ξεφυγουν από εκεινο το υπογειο που πλεκουν τη ζωη τους με θεατρο και πεισμα, και να ακουμπησουν λιγη από την ομορφια τους στο τραπεζι, διπλα στον καφε.

Όλα αυτά, μπορουν να γινουν σε ένα μερος ή σε πολλα, δεν εχει σημασια που. Όλα αυτά δεν κανουν ενα μερος σπιτι σου, αλλα το κανουν ένα κομματι του τοπου σου. Εκει που τα βραδια σε τυλιγουν χερια και το πρωι σου χαιδευουν την πλατη για να μην κρυωνεις , εκει που ο χρονος μετραει μεσα σε αυτοκινητα, εκει που τα πρωινα μουδιαζουν στην θέα της ευτυχιας. Είναι η αγκαλια του τοπου, όχι ο τοπος, που ημερωνει τα ματια.