Μικρο αστικο ημερολογιο #9#

Κρυο, κρυο, κρυο, διαολεμενο κρυο. Μπαινει από τα κεραμυδια, από τα ξυλα της σκεπης, από το καημενο παραθυρο της οροφης, από τις χαραμαδες της πορτας, παγωνει τα δαχτυλα όταν πληκτρολογω, την μυτη μου, τις πατουσες μου, οσες καλτσες κι αν φορεσω, τρυπαει τα μποτακια μου όταν περπαταω, μπλεκεται στα μαλλια μου. Βουλιαζω μεσα στο κρυο κι αναπνεω μεσα σ’αυτό.

Περπαταω ακομα στους δρομους ασκοπα όπως συνηθιζα, κανω κυκλο για να φτασω εκει που θελω, ξεχωριζω αρωματα, για να τα κρατησω μαζι μου. Την μυρωδια του καφε, το κρεμυδι που τηγανιζεται, τα πεσμενα φυλλα στο χωμα εξω από την αυλη, τον διαδρομο της πολυκατοικιας, την μουχλα στις υπογειες αιθουσες. Κραταω τις οικιες μυρωδιες των ανθρωπων μου, το μαλακτικο στα μαλλινα, τη μυρωδια της αγκαλιας, τη γευση των φαγητων τους. Αγγιζω, να θυμαμαι πώς μοιαζει η υφη των μαλλιων τους, το δερμα τους, χαιδευω τα χερια τους.

Κραταω στα χερια μου τετραδια, μολυβια, βιβλια, αποξηραμενα λουλουδια και ζωγραφιες, γραμματα που δεν σταλθηκαν ποτε, χαπια που τελειωσαν, σακουλακια καπνου ξεχασμενα στο συρταρι, μπουκαλια που αδειασαν. Θα τα ξαναγεμιζα για να τα ξαναπιω με τον ιδιο τροπο, στις ιδιες στιγμες.

Εχω φυγει, πριν αφησω την πολη και δεν θα αφησω ποτε την πολη αν δεν φυγω. Τα’διωξα εκεινα που επρεπε, και καθονται σε γωνιες και με παρατηρουν. Κρυβονται σε θεατρα, σινεμα, στα σκαλακια του λιμανιου, στις εξοδους της πολης, μερικα τετραγωνα κατω από την σκεπη μου, σε μπαρ και ταβερνες, σε παρκα, σε σπιτια που αδειασαν. Ή γεμισαν. Τους κλεινω το ματι και φευγω μακρια τους. Σπουδαια πραγμα να μην φευγεις από αναγκη. Και να μην γυρνας από αναγκη.

Θα κλεισω, μεσα σε αγχος και χαδια, σε λογια που δεν λεγονται γιατι είναι εκει και μας κοιτανε, ξερουν. Θα χωνομαι κατω από κουβερτες κ παπλωματα, αναμεσα στα μαξιλαρια, με αναπνοη σταθερη, σε υπνους ησυχους και ζέστη, ζέστη, ζέστη. Γλυκυτατη, ησυχη ζέστη.

Η αγάπη σου να 'ναι ήσυχη

Την αγάπη να την δέχεσαι απλά

χωρίς υπερβολές να την φροντίζεις

μην την αποθέτεις σε βιτρίνες

μην υπερηφανεύεσαι πως αγαπάς

να την κρατάς ταπεινή και φρόνιμη

όπως της αξίζει.

Κι όταν στεγνώνει να την φυλάς ευλαβικά μες σε βελούδο

κι όταν την έχεις γύρω σου να την λατρεύεις σιωπηλά

γιατί η υπεροψία την ευτελίζει

την κάνει απόμακρη. Χυδαία

σαν πινακίδα οίκου ανοχής με πολυτελή δωμάτια.

Η αγάπη σου να ‘ναι ήσυχη

όπως τα πρωινά που ξυπνάς

δίπλα σε σώμα ζεστό και φροντισμένο.

Mόνο να είναι βέβαιο πως αυτό που ζεις

το βάφτισες αγάπη.

Αντί μονολόγου

-Προσπαθω να σου εξηγησω πως δεν είναι ευκολο να αγνοησεις τις κινησεις ενός ανθρωπου που φανταστηκες ή τον εχεις δει μεσα από τα ματια καποιου αλλου ή που τον ειδες μια φορα τυχαια στον δρομο, χωρις να καταλαβεις εγκαιρα τουλαχιστον ότι είναι αυτος ο ιδιος, που δεν μπορεις να αγνοησεις τις κινησεις του.

-Μαλιστα. Και;

- Τι και; Αν δεν αγνοεις τις κινησεις του ξερεις τι συμβαινει;

-Ναι. Τους δινεις σημασια.

-Μονο στις κινησεις ή και σ’αυτόν τον ιδιο;

-Στις κινησεις. Τον ιδιο δεν τον ξερεις. Τον φοβασαι στον υπνο σου, σε γεμιζει αμφιβολιες όταν ξαπλώνεις διπλα στο άλλο σου –ας πουμε μισο- μετα από ένα βραδυ ανομολογητο. Προσεξες πως εκεινος εκλεινε τα ματια του όσο εσυ του εδινες το σωμα σου, και για ακομα μια φορα δεν μπορουσες να πεις με σιγουρια αν φανταζοταν κατι άλλο ή αν ειχε παραδοθει στο παθος της στιγμης.

- Και μετα;

- Τι και μετα; Μετα εχεις αμφιβολιες. Ψαχνεις να δωσεις σαρκα σ’αυτόν που φανταζεσαι. Αναρωτιεσαι πώς μυριζει, πώς φιλάει, πώς ακουγεται η φωνη του, αλλα το αγνοεις στη διαρκεια της μερας. Κρυφα μονο, δεν το παραδεχεσαι ποτε. Και τελικα καταληγεις να αμφισβητεις το παθος.

- Κι ο ερωτας;

- Τι σχεση εχει ο ερωτας με την φαντασια;

- Εγω όταν ερωτευομαι φανταζομαι. Φανταζομαι ακομα και τον τροπο που βαζει την οδοντοβουρτσα στο ποτηρι τα βραδια.

-Είναι σιγουρο ότι πλενει τα δοντια του τα βραδια;

- Φανταζομαι πως ναι.

- Ερωτευεσαι πως ναι. Κι ας μην.

-Ε καλα, και τι σημασια εχει αν πλενει τα δοντια του τα βραδια;

- Καμια απολυτως. Όση και το τι φανταζεται όταν κοιμαται μαζι σου. Ή το τι σκεφτεσαι εσυ εκεινη την ωρα.  Ή το αν ψαχνεις φωτογραφιες να μετρησεις παλιες στιγμες και να συγκρινεις ευτυχιες και δυστυχιες.

- Δεν το κανω αυτό. Εννοω δεν προσπαθω να συγκρινω.

-Μπορει να μην το κανεις. Ψαχνεις όμως.

-Κι εσυ ψαχνεις.

-Ναι, αλλα εγω συγκρινω. Και διαλεγω το καλυτερο.

-Και νομιζεις ότι η συγκριση είναι αντικειμενικη; Παντα θα φανταζεσαι ότι κατι είναι καλυτερο από κατι άλλο.

- Ναι, αλλα μπορει να το ερωτευτω. Αυτό το καλυτερο που φανταζομαι.

- Αρα κι εσυ φανταζεσαι ο,τι ερωτευεσαι.

-Όχι.  Ερωτευεσαι ο,τι φανταζεσαι.

-Εγω;

-Εγω.

-Και;

-Δεν εχει. Τραβα να φανταστεις.

- Κι εσυ να ερωτευτεις.

- Θα ευτυχησουμε λες;

- Θα ευτυχησουμε, λες.

Ομως δεν.

Ελπιζω σε μερες που δεν πλησιαζουν

Και σε νυχτες που θα ‘θελα να φανταστω.

Δωσ’μου. Δωσε. Μην υποθετεις άλλο,

Παρε με.  Πνιξε με μες στο σκοταδι

Θελω να ζησω παλι.

Ερχομαι κι εσυ εχεις ηδη φυγει.

Ένα φιλι στο μετωπο, τα ματια σου ιδια

Μα εχεις φυγει.

Σε περιμενω παντα σε μια αδεια πλατεια

Με λαμπακια και γιρλαντες ξεθωριασμενες

-Ο κοσμος δεν γιορταζει άλλο, μ’ακους;-

Κι ελπιζω σε ένα κρυμμενο δακρυ,

Καποιο βραδυ που θα μ’ αφησεις τρυφερα

σε δροσερα σεντονια.

Ευλογημενη η ζωη που κυλαει μεσα μας και γυρω μας, ευλογημενοι κι εμεις που κυλαμε γυρω και μεσα στη ζωη. Να ζουμε αδερφια. Να ζουμε.

Θλιμμενη εκ γενετης, απροσεκτη εκ πεποιθησεως, ερωτευμενη κατ’ αναγκη με τη ζωη, στο λεω εγω, εγω που εμαθα λιγα ως τωρα κι ελπιζω παντα σε κατι, ρομαντικη χωρις αλλοθι. Οσο προχωραμε και τα ματια μας μπορουν και χαιδευουν γη και ουρανο, ειμαστε ολοκληροι και παντοδυναμοι.

Δεν γραφω, όχι, η ως τωρα εκθεση λαμβανει τελος. Να ξορκισουμε μονο, για να διωξουμε και να προϋπαντησουμε. Κι ο,τι δεν εχει θεση εδώ διπλα,μεσα στην χουφτα μας,  δρομο να παιρνει, τον δρομο του. Παραλληρηματικες αφηγησεις και εσωψυχα, και χαδια και δακρυα, και συγγνωμη ταλαιπωρημενα και εικονες που φωτιστηκαν με νεον επιγραφες, όλα να βρουν την θεση τους, ασ’τα να πανε τωρα.

Να κυλαμε εμεις γυρω και μεσα στη ζωη και η ζωη να κυλαει μεσα και γυρω μας. Αυτό μονο.