Μικρο αστικο ημερολογιο #9#

Κρυο, κρυο, κρυο, διαολεμενο κρυο. Μπαινει από τα κεραμυδια, από τα ξυλα της σκεπης, από το καημενο παραθυρο της οροφης, από τις χαραμαδες της πορτας, παγωνει τα δαχτυλα όταν πληκτρολογω, την μυτη μου, τις πατουσες μου, οσες καλτσες κι αν φορεσω, τρυπαει τα μποτακια μου όταν περπαταω, μπλεκεται στα μαλλια μου. Βουλιαζω μεσα στο κρυο κι αναπνεω μεσα σ’αυτό.

Περπαταω ακομα στους δρομους ασκοπα όπως συνηθιζα, κανω κυκλο για να φτασω εκει που θελω, ξεχωριζω αρωματα, για να τα κρατησω μαζι μου. Την μυρωδια του καφε, το κρεμυδι που τηγανιζεται, τα πεσμενα φυλλα στο χωμα εξω από την αυλη, τον διαδρομο της πολυκατοικιας, την μουχλα στις υπογειες αιθουσες. Κραταω τις οικιες μυρωδιες των ανθρωπων μου, το μαλακτικο στα μαλλινα, τη μυρωδια της αγκαλιας, τη γευση των φαγητων τους. Αγγιζω, να θυμαμαι πώς μοιαζει η υφη των μαλλιων τους, το δερμα τους, χαιδευω τα χερια τους.

Κραταω στα χερια μου τετραδια, μολυβια, βιβλια, αποξηραμενα λουλουδια και ζωγραφιες, γραμματα που δεν σταλθηκαν ποτε, χαπια που τελειωσαν, σακουλακια καπνου ξεχασμενα στο συρταρι, μπουκαλια που αδειασαν. Θα τα ξαναγεμιζα για να τα ξαναπιω με τον ιδιο τροπο, στις ιδιες στιγμες.

Εχω φυγει, πριν αφησω την πολη και δεν θα αφησω ποτε την πολη αν δεν φυγω. Τα’διωξα εκεινα που επρεπε, και καθονται σε γωνιες και με παρατηρουν. Κρυβονται σε θεατρα, σινεμα, στα σκαλακια του λιμανιου, στις εξοδους της πολης, μερικα τετραγωνα κατω από την σκεπη μου, σε μπαρ και ταβερνες, σε παρκα, σε σπιτια που αδειασαν. Ή γεμισαν. Τους κλεινω το ματι και φευγω μακρια τους. Σπουδαια πραγμα να μην φευγεις από αναγκη. Και να μην γυρνας από αναγκη.

Θα κλεισω, μεσα σε αγχος και χαδια, σε λογια που δεν λεγονται γιατι είναι εκει και μας κοιτανε, ξερουν. Θα χωνομαι κατω από κουβερτες κ παπλωματα, αναμεσα στα μαξιλαρια, με αναπνοη σταθερη, σε υπνους ησυχους και ζέστη, ζέστη, ζέστη. Γλυκυτατη, ησυχη ζέστη.